Vort, Bambou, lopen maar! Annerie de Jonge (55) van De Grote Ezel klapt in haar handen. Ezel Bambou komt direct in de benen en stapt rustig het erf af. Na een paar meter stopt hij al voor een uitgebreide etenspauze. Complete takken rukt hij van struiken en bomen, om ze in een ommezien naar binnen te werken. Hij lijkt niet van zins om snel weer verder te gaan.

Bambou hoort thuis bij ezelhouderij De Grote Ezel in Olst (Overijssel). Deze stichting, gevestigd in een monumentale Sallandse boerderij, is in handen van Eilko (47) en Annerie de Jonge. Wie graag eens op een andere manier dan gebruikelijk wil wandelen, kan vanaf de boerderij een route lopen in gezelschap van een ezel. Er zijn tochten van drie tot vier uur, een hele dag of meerdere dagen.

Wie gaat wandelen met een ezel, heeft een eigenzinnig maatje uitgekozen. Zelf de leiding nemen is dan ook belangrijk. Maar het dier bepaalt het tempo.

Vort, Bambou, lopen maar! Annerie de Jonge (55) van De Grote Ezel klapt in haar handen. Ezel Bambou komt direct in de benen en stapt rustig het erf af. Na een paar meter stopt hij al voor een uitgebreide etenspauze. Complete takken rukt hij van struiken en bomen, om ze in een ommezien naar binnen te werken. Hij lijkt niet van zins om snel weer verder te gaan.

Bambou hoort thuis bij ezelhouderij De Grote Ezel in Olst (Overijssel). Deze stichting, gevestigd in een monumentale Sallandse boerderij, is in handen van Eilko (47) en Annerie de Jonge. Wie graag eens op een andere manier dan gebruikelijk wil wandelen, kan vanaf de boerderij een route lopen in gezelschap van een ezel. Er zijn tochten van drie tot vier uur, een hele dag of meerdere dagen.

De ezelwandelingen zijn een belangrijke inkomstenbron voor De Grote Ezel, die geen subsidie krijgt. De stichting heeft tien gezonde ezels en vangt daarnaast zieke, verwaarloosde en afgedankte ezels op. De gezonde beesten moeten werken voor de kost. Op die manier maken ze de opvang van hun zieke soortgenoten mogelijk. De ezels worden niet alleen ingezet als gezelschaps- en lastdier bij wandeltochten, maar ook voor allerlei andere activiteiten die De Grote Ezel aanbiedt, zoals kinderfeestjes, bedrijfs- en familie-uitjes.

Bambou mag deze morgen mee voor een tocht van een halve dag. Hij is er helemaal klaar voor: hij heeft een hoofdstel om en draagt twee leren tassen waar de bagage in mag. Ook heeft hij een zadel op zijn rug, maar daarop mogen alleen kinderen zich laten vervoeren. Voor het welzijn van de dieren hanteren Eilko en Annerie de regel dat de ezels maximaal 40 kilo mogen dragen. Ben je zwaarder, dan moet je zelf de benen gebruiken. Maar heel even in het zadel gaan zitten mag wel, om toch te kunnen ervaren hoe dat nou zit, zo’n ezelrug.

Wandelaars mogen zelf op stap met het dier, er gaat geen begeleiding van De Grote Ezel mee. Vooraf geven Eilko en Annerie wel instructies hoe er met het beest moet worden omgegaan. Een van de belangrijkste: laat de ezel vanaf het begin van de wandeling duidelijk merken wie er de leiding heeft. Als je dat niet doet en hem z’n gang laat gaan, maak je kans om na een uur nog op het erf te staan.

Bambou blijkt inderdaad goed te weten wat hij wil. Het programma dat hij in gedachten had, schijnt vooral veel te maken te hebben met eten en weinig met wandelen. De boerderij is nog niet uit het zicht of hij begint alweer te schrokken. De sappige groene blaadjes langs het pad zijn een te grote verleiding. Als hij eindelijk weer op gang is, vindt hij het al snel weer tijd voor een volgende pauze. Even z’n behoefte doen.

Elke stop –om de routebeschrijving te lezen– is voor Bambou een kans om weer te gaan eten: gras, takken, riet, braamstruiken, hij vindt het allemaal even lekker. Maar als hij eenmaal aan het eten is, is hij niet van zins om daarmee te stoppen. Zie hem dan maar weer aan het lopen te krijgen.

Dit ”snoepgedrag” is met name in de zomer aan de orde, volgens Eilko. De ezels komen in die tijd van het jaar onderweg zo veel lekkers tegen dat ze niets liever willen dan constant eten. Wie in het najaar of in de winter op pad gaat, heeft hier minder last van. Eilko en Annerie raden dan ook aan om het gesnoep consequent te verbieden. Alleen als z’n begeleiders zelf pauze nemen, mag hij even z’n gang gaan.

Maar hoe verbied je een ezel iets? Niet door hem bij z’n maaltijd weg te trekken. Dat werkt niet en is niet fijn voor het dier. Maar aan ”nee” heeft Bambou geen boodschap en hem straf geven is ook geen optie. Dan maar, zodra hij probeert te eten, hem direct verder proberen te laten lopen. Gelukkig had het echtpaar De Jonge voor vertrek uitgelegd hoe je een ezel in beweging kunt krijgen. Een van de tips was om achter hem in de handen te klappen en tegelijk iets te roepen als: Kom op! Bambou luistert nauwelijks. Een andere methode blijkt beter te werken: de ezel met een takje onder aan z’n poot prikken. Dat vindt Bambou zo’n vervelend gevoel dat hij gauw in de benen komt.

De route voert afwisselend door bos en langs akkers over rustige paden. Ondanks de prachtige omgeving is er bijna niemand te zien, op een enkele fietser en wandelaar na. Op een landweggetje blijkt het goed te werken om tussen Bambou en de berm in te gaan lopen, als een soort buffer die hem scheidt van al het lekkers. Maar dan kan hij de verleiding echt niet langer weerstaan: pardoes duwt Bambou z’n wandelgenoot opzij en begint te eten. Zucht.

Na verloop van tijd gaat het beter. Constant in een heel rustig tempo doorlopen en het leitouw losjes laten hangen, dan gaat het het beste. Bambou stapt braaf mee, eindelijk. Het is verleidelijk om wat harder te gaan lopen, maar dan moet er ook constant aan het touw getrokken worden om de ezel in hetzelfde tempo mee te krijgen. Dat is niet echt ontspannend. De kunst is om elk spoortje van haast uit jezelf te laten verdwijnen en het tempo van de ezel aan te houden – heel, heel rustig.

Halverwege de route staat informatiecentrum Zoogenbrink van Staatsbosbeheer. Het is een mooi punt om even pauze te nemen. Bambou mag ook uitrusten. Hij krijgt een wortel uit de zadeltas en een aai over z’n bol. Daarna mag hij zich, vastgebonden aan een bankje, eindelijk overgeven aan zijn eetlust. Het is een plaatje om hem hier te zien staan onder de bomen. Als zijn wandelgenoten op het bankje koffie komen drinken, vindt Bambou dat duidelijk gezellig. Hij legt zijn kop op schoot. Even knuffelen.

Prijzen: 39 euro per ezel voor een halve dag, 67 euro voor een hele dag. Maximaal vijf personen per dier.

www.degroteezel.com