De bestuurder van de RMU hield dinsdagmiddag een lezing over ”De zondag, rustpunt in een seculiere samenleving”. Hij noemde de zondag als rustdag een „waardevol geschenk” dat heilzaam is voor mensen. Door het seculiere denken komt de zondag als rustdag echter steeds meer onder spanning te staan.

De laatste decennia is de individualisering als gevolg van het autonome denken „compleet op hol geslagen”, aldus Schalk. Hij noemde vijf hoofdthema’s waarin het autonome denken van de seculiere samenleving te traceren is: de seksualisering van de samenleving, het doorgeslagen gelijkheidsdenken, de aanvallen op de onderwijsvrijheid, het recht op zelfbeschikking over leven en dood, en de aantasting van de zondag.

Geen uitrustdag

De RMU´er noemde het „positief” dat de huidige regering de zondag als rustdag niet verder wil aantasten, ook al hebben partijen als de PVV en de VVD daar op zich helemaal geen moeite mee. Maar dat is slechts tijdelijk, waarschuwde hij. „We moeten die adempauze wel goed gebruiken.”

In het debat met andersdenkenden is het van belang niet allen principiële standpunt aan te voeren, benadrukte Schalk, maar ook sociale, economische en maatschappelijke argumenten aan te voeren. Hij wees op het voorbeeld van Paulus op de Areopagus. Hij schetste de houding van de apostel aan de hand van „vijf t’s”: hij doorgrondde de tijdgeest, kende zijn tegenstanders, speelde daar tactisch op in, was volkomen transparant, en volkomen toegewijd aan Christus. „Als dat onze levenshouding is, zal dat gemerkt worden in onze omgeving. Het maakt het ook gemakkelijker om het gesprek aan te gaan.”

Schalk spoorde predikanten aan om jongeren in prediking en catechese voor te houden en voor te leven dat de zondag een vierdag is. „Geen uitrustdag, dat komt het vieren van de opstanding van Jezus Christus niet ten goede. Veel meer zou het een echte rustdag moeten zijn waarin het werk gestaakt mag worden, omdat we genieten van het volbrachte werk van Christus. Zo wordt de zondag, rustpunt in de seculiere samenleving, het gouden moment van de week.”

Bidstond

In de discussie na de lezing uitte ds. L. W. van der Meij zijn zorg over de relativering in christelijke kring van de zondag als rustdag. „Kunnen wij de gelederen in eigen kring nog gesloten houden? Legt dit geen tijdbom van onzekerheid onder onze visie op de zondag?” Hij pleitte voor meer bezinning op dit onderwerp.

Ds. A. N. van der Wind vroeg of je wel moet zeggen dat een gemeentelid niet op zondag mag werken, als je bij voorbaat al weet dat we dit standpunt geen twintig jaar kunnen volhouden. „Is het vanuit pastoraal oogpunt niet belangrijk dat we ons hierop bezinnen?” Schalk antwoordde dat we niet te gemakkelijk het hoofd in de schoot moeten leggen. Hij noemde het voorbeeld van een bedrijf van 120 werknemers dat zondagswerk ging invoeren. Van de 80 werknemers met een christelijke achtergrond was er slechts één die bezwaar aantekende. „De praktijk leert dat als mensen transparant zijn, er heel vaak respect is. Maar er zullen ongetwijfeld momenten zijn dat je in een hoek gedrukt wordt. Dat is dan onderdeel van je christen-zijn.”

Ds. Joh. Post wierp de vraag op of er geen omslag van denken nodig is. „Het leven mag geleefd mag worden als een rijke gave van de Heere, maar is tegelijk ook heel betrekkelijk. Een christen heeft toch de eeuwige sabbat te wachten? Zouden juist de veranderingen in de wereld geen positieve aanzet kunnen geven dat we op een heel andere manier gaan denken met het oog op die machtige toekomst?”

„Er is sprake van een geestelijke crisis, die om een geestelijk antwoord vraagt”, zo zei ds. W. Visscher. „Maar wij geven vleselijke antwoorden. Als de nood werkelijk zo hoog is, waarom hebben we dan niet iedere week een bidstond in onze kerk?”