Sinds de Eerste Kamerverkiezingen in mei lijkt de verhouding tussen de ChistenUnie en de SGP op scherp te staan. Voor de camera werden harde woorden gesproken. ”De broederliefde voorbij”, kopte NRC Handelsblad daags voor de verkiezingen al. „Door de verschillende politieke oriëntatie en toenemend verschil in geestelijk klimaat lijkt een volgende confrontatie slechts een kwestie van tijd”, concludeerde RD 4-6 na een uitgebreide analyse over de oorzaken van de verwijdering. In september gaan de landelijke besturen van beide partijen zich verder beraden op hun samenwerking.

Waarom zou een CU’er niet willen samenwerken met een SGP’er? Vanwege het vrouwenstandpunt? De ”mannenbroeders”-uitstraling? Het feit dat tijdens bijeenkomsten uit de Statenvertaling gelezen wordt en uit de psalmberijming van 1773 gezongen wordt? Allemaal mogelijk.

Waarom zou een SGP’er niet willen samenwerken met een CU’er? Vanwege het vrouwenstandpunt? De homodiscussie? Het feit dat er ter opening van bijeenkomsten soms slechts een paar Bijbelverzen gelezen worden (uit Het Boek of de NBV) of alleen met een opwekkingslied geëindigd? Misschien.

Bijbelse politiek

Dit zijn echter kleurverschillen die de kern niet raken. De partijen vinden elkaar immers in hun bestaansrecht: Bijbelse politiek. Politiek willen bedrijven met een Bijbel in de ene en een krant in de andere hand is uniek – en diep geworteld in zowel de CU als de SGP. Wat neem je mee op vakantie? „Mijn Bijbel en mijn blackberry”, zei SGP-Tweede Kamerlid Van der Staaij in het radioprogramma Twee dingen (20 juni). Getuigende humor en de kern van het bestaan van een christenpoliticus.

Die kern ligt niet in christelijk-sociaal of christelijk-conservatief zijn. D66’ers zijn ook sociaal. En het potje augurken in de koelkast – dat is pas geconserveerd. Bijbels genormeerde politiek verschilt fundamenteel van de christen die ”links” stemt uit solidariteit met de armen. Of van de refojongere die tegen de PVV aanschurkt vanwege ”de buitenlanders”.

Bijbels genormeerde politiek beseft voortdurend dat afdwalen en een focus op eigen eer en bestaan op de loer ligt. En dat een nederige houding past.

We geven zes suggesties waar CU en SGP elkaar opbouwend en broederlijk kritisch te lijf kunnen gaan. En elkaar mogelijk bij kunnen sturen in de zoektocht naar een Bijbels geluid.

Vergeten

1. Vergeven betekent ook: vergeten. Bestook elkaar niet met allerlei onaangename voorvallen die in het verleden hebben plaatsgevonden.

2. De rol en omvang van de overheid. Denkt de CU niet te gemakkelijk door middel van overheidsingrijpen het kromme recht te maken? Hoeveel overheid is nodig om schild der zwakken te zijn en wat kan aan het maatschappelijk middenveld of de markt worden overgelaten? En hoe denkt de SGP nu precies over haar theocratische politiek?

3. Immigratie en islam. Is de SGP niet wat te eenzijdig gefocust op het bestrijden van de islam? Zijn de moslims nu werkelijk een bedreiging die het waard is krachtiger te bestrijden dan het secularisme en materialisme? Hebben de CU en de SGP visie op het groter wordend aantal migrantenchristenen?

4. Positionering van kerken en christelijke zorg. CU en SGP kunnen elkaar bij uitstek vinden in het (her)positioneren van christelijke zorg en de uitvoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO).

5. Bewaar het eigen pand – en blijf reformeren. Bij gezamenlijke activiteiten speelt het verschil in kerkelijke achtergrond van CU en SGP onvermijdbaar een rol. Ons advies vanuit de Rotterdamse samenwerking: concentreer op eigen activiteiten en nodig de ander daarbij uit. Zo was de CU onlangs te gast op een discussieavond over de herstructurering van Rotterdam-Zuid, waar de ‘SGP-liturgie’ gevolgd werd. En sloten we het politieke seizoen af op een barbecue in CU-stijl: in The Mall, het gebouw van Youth for Christ in de Millinxbuurt.

6. Broeders zeggen elkaar de waarheid – maar weten ook dat ze van elkaar houden. Het maken van karikaturen van elkaar dient de broederschap niet. Noch in semiludiek propjes schieten, noch in ongefundeerde en op lucht gebaseerde vooroordelen.

Grote publiek

Laten we ons geen illusies maken over de positie van christenen en christelijke politiek in het huidige Nederland. De praktijk in de grote steden laat dat bij uitstek zien. Het voorbeeld van de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Den Haag verontrust. SGP en CU gingen uiteen. Het gevolg? Geen van de twee haalde de kiesdrempel.

SGP en CU mogen vandaag de dag zelfs in de seculiere media gescheiden benaderd worden – voor het grote publiek zijn de verschillen amper duidelijk. Dat bleek toen onze lijsttrekker voor de lokale televisie samen met de CDA-kandidaat werd geïnterviewd bij de campagne voor de laatst gehouden gemeenteraadsverkiezingen. „Waarom twee christelijke lijsten?” zo werd gevraagd, met meteen daar achteraan: „Zo veel christenen zijn er niet meer.”

Op tafel

In april 2010 gaf SGP-Tweede

Kamerlid Dijkgraaf in een interview met het Nederlands Dagblad aan „het triest te vinden dat de twee partijen hier en daar uit elkaar zijn gegroeid.” Dijkgraaf wees erop dat de partijen in Rotterdam een gecombineerde fractie hebben. „Gaat dat altijd probleemloos? Nee. Maar ik vind wel dat ChristenUnie, SGP en de rechterflank van het CDA elkaar moeten versterken, en niet aanvallen.” Laat dat interview in september nog maar eens op de bestuurstafels komen.

De auteurs zijn voorzitter van de Rotterdamse kiesverenigingen van SGP respectievelijk ChristenUnie.