Op de effectenbeurzen jojoden de koersen op en –vooral– neer. De beleggers werden onaangenaam verrast door de verlaging van de AAA-status van de Verenigde Staten eind vorige week door kredietbeoordelaar Standard & Poor’s. Het is logisch dat de sterk oplopende staatsschuld en het politieke geruzie bij het zoeken naar een oplossing het vertrouwen in ’s werelds grootste economie ernstig hebben geschaad.

Maar er is meer aan de hand in de wereldeconomie. Een belangrijke reden voor de onrust is ook dat in de Europese Unie steeds meer landen in de problemen komen. Zelfs grote lidstaten als Spanje en Italië naderen de gevarenzone. Door alle onrust neemt de vrees voor een dubbele dip, een nieuwe crisis, begrijpelijkerwijs toe.

Het gaat echter niet alleen om macro-economische problemen. Ook op kleinere schaal steekt de onrust en onvrede de kop op.

In Engeland hebben de afgelopen week jongeren uit vooral armere wijken winkels geplunderd en vernielingen aangericht. Zij ergeren zich aan de bezuinigingsmaatregelen van het Britse kabinet, omdat deze in hun ogen vooral de minder bedeelden treffen. En daarmee legitimeren zij hun ontoelaatbare optreden.

Maar afgezien van het feit dat plunderingen en vernielingen geen oplossing vormen, wordt er wel een vinger op de zere plek gelegd: hoe is de verhouding tussen arm en rijk en hoe wordt de welvaart verdeeld in een land? Die problematiek zal zeker met een wegzakkende economie een goede en evenwichtige aanpak van de verschillende overheden –van Europees tot lokaal niveau– vragen.

Dat geldt ook wereldwijd, want daar zijn de problemen soms nog veel groter. De schrijnende honger in de Hoorn van Afrika laat dat duidelijk zien. De beelden van op water en voedsel wachtende mensen zijn door de koersperikelen en de Britse onlusten ten onrechte wat op de achtergrond gekomen, maar zij zijn nog steeds een harde realiteit en vragen een daadkrachtige oplossing, waarbij steun van de rijkere landen onmisbaar is.

Ook in Nederland neemt de onzekerheid toe. Gelukkig zijn er nog geen heftige acties, maar door de toenemende onrust en onvrede zouden bepaalde groepen die zich tekortgedaan voelen ook de straat kunnen opgaan.

Dat er veel onvrede en onlusten zullen komen, is in de Bijbel voorzegd. Een duidelijk kenmerk van de eindtijd is immers het ontbreken van liefde tot de naaste. Is dat juist nu niet te zien en draagt dat niet sterk bij aan de toenemende onvrede?

Noodzakelijk is een terugkeer tot Gods inzettingen. Is dan de Bijbel een politiek of economisch handboek met allerlei pasklare oplossingen? Nee, maar er staan wel vele richtlijnen in hoe we om moeten gaan met de naaste en de schepping, geld en goed, wat de taak van de overheid is, hoe de houding van de onderdanen moet zijn en vele andere zaken. Wat een ver­antwoordelijkheid, zeker voor christenen. Laat ieder dat persoonlijk invullen in plaats van af te wachten wat anderen doen.