De imam van de moskee Omar Makram, net naast het Tahrirplein, sprak vrijdagavond de demonstranten vanaf het hoofdpodium toe. Hij is een van de eersten die de Egyptische revolutie begonnen. Vrijdag veroordeelde hij pogingen van de contrarevolutionairen om moslims en christenen tegen elkaar op te zetten.

Ook minister-president Essam Sharaf kreeg ervan langs, want de werkloosheid zou volgens hem nu niet zo hoog zijn als de topfunctionarissen niet van die exorbitant hoge salarissen en bonussen zouden ontvangen. Hij eiste dat er een plafond komt voor de hoogste ambtenarensalarissen. Hiermee legde hij meteen de vinger op de grootste wond van deze tijd in Egypte: het totale gebrek aan sociale rechtvaardigheid, een van de hoofdeisen van de demonstranten van het eerste uur.

Ook in Alexandrië sprak de imam vrijdag de daar verzamelde demonstranten toe. Hij hield hun voor dat de heersende autoriteiten proberen de revolutie te smoren en dat er zes maanden na de revolutie nog steeds niet aan „onze eisen is voldaan.”

Na het vrijdaggebed stroomde het Tahrirplein snel vol. Tientallen medewerkers, gekleed in T-shirts met ”Pleinpolitie” erop, controleerden de toegangen tot het plein. Ze vroegen naar persoonsbewijzen, controleerden tassen en fouilleerden mensen. Ze zeiden in de loop van de dag erin te zijn geslaagd om vijftig „misdadigers” op te pakken. De misdadigers, die vuurwapens en messen bij zich hadden, werden „gearresteerd” en in het ondergrondse metrostation vastgehouden totdat ze aan de militaire eenheden konden worden overgedragen.

Aan de andere kant van Caïro, op het Roxyplein in Heliopolis, kwamen ongeveer duizend demonstranten bij elkaar voor een tegendemonstratie. Sommige twitteraars op het Tahrirplein maakten grappen over de „minidemonstratie” op het Roxyplein.

Veel politieke partijen, oude en nieuwe, waren aanwezig op het plein. Ze deelden royaal flyers uit. Enkele honderden demonstranten verzamelden zich bij het ‘jongerenpodium’ en zongen liederen tegen maarschalk Tantawi, het hoofd van de militaire raad. „Tantawi, neem uw beslissing – kiest u voor het volk of voor Mubarak?”

Naarmate de dag vorderde, werd de zon ondraaglijk heet. Een vrouw viel flauw en een zakkenroller werd betrapt. Intussen betoogden 3000 demonstranten onverstoorbaar voor een zuivering van de staatsmedia van Mubarakgezinde personen. Op het grootste podium van het plein riep de moeder van een van de „martelaren van de revolutie” op tot „gerechtigheid.”

Maar daar ging het uiteindelijk allemaal niet om. Alle ogen waren gericht op maarschalk Tantawi en premier Essam Sharaf. Belangrijk is dat de 6 aprilbeweging had aangekondigd dat ze premier Sharaf zou blijven steunen bij zijn inspanningen om een echte revolutionaire regering tot stand te brengen. Dat is immers een van de zes fundamentele eisen en de voorwaarden voor beëindiging van de landelijke protestactie.

Inmiddels heeft premier Sharaf wat meer ruimte gekregen van de militairen. Zo heeft hij weer een aantal ministers vervangen omdat zij volgens de demonstranten besmet zijn door hun Mubarakverleden. Eerder vorige week maakten de militairen bovendien bekend dat de parlementsverkiezingen, die gepland stonden voor eind september, met zeker twee maanden worden uitgesteld. Hiermee komt de legerleiding enigszins tegemoet aan de wensen van de nog jonge oppositiepartijen om zich beter te kunnen organiseren en voorbereiden op de komende verkiezingsstrijd. Met veel geduld krijgt het volk beetje bij beetje zijn zin. Maar velen blijven zich afvragen: Is het niet te laat en te weinig?”