„Traditionalisme is het dood geloof van de levenden, tradities zijn het levend geloof van de doden.” Zo begon Jef de Vriese, verbonden aan het Centrum voor Pastorale Counseling in Leuven (België), zijn lezing over gezin en opvoeding.

De Vriese kwam uit een rooms-katholiek milieu met veel lege tradities waarvan hij na zijn bekering dacht: Weg ermee. „Maar hoe langer ik met de Heere leef, hoe meer ik tot de overtuiging kom dat God een God van tradities is. De Bijbel kent veel feestmomenten waarop de daden van God herdacht worden. Hoe is het daarmee gesteld in onze gezinnen? Zien onze kinderen alleen maar uiterlijkheden, die het leven niet raken, of kennen ze mijlpalen waarop ze kunnen terugvallen?”

De Vriese liet aan de hand van familiemomenten, zoals vakanties, kerkelijke feestdagen en gezinsavonden, zien hoe deze geloofswaarheden kunnen worden overgebracht. In zijn gezin gebeurde dat door regelmatig een briefje in een doos te 
doen en daarop de dingen te schrijven die de gezinsleden hadden meegemaakt. Op een dag werden die briefjes uit de doos gehaald om te laten zien hoe God was geweest in het afgelopen jaar, in gelukkige en moeilijke dagen.

Iets van je geloof duidelijk maken kan ook bij het pakjes uitdelen tijdens Kerst of het vieren van Valentijnsdag. „Nee, ik was helemaal niet zo romantisch. Valentijnsdag vieren? Maar ik ben er anders over gaan nadenken. Het gaat erom dat we contact en intimiteit met onze kinderen benutten om te laten zien hoe Gods trouw en zorg in onze gezinnen functioneren. Belangrijk is dat de volgende generatie de dingen krijgen ingeprent, met woorden en symbolen.”

De Vriese vond het goed voor de geloofsontwikkeling van hun kinderen dat ze het Nieuwe Testament in één jaar zouden doorlezen. „Op school lezen ze een pagina Frans, leren ze Latijnse woorden uit het hoofd of moeten ze wiskundige problemen oplossen. Dat alles is moeilijker dan één pagina in de Bijbel te lezen. In één jaar het Nieuwe Testament doorlezen vraagt je een kwartier per dag. Toen ik achttien was, wist ik niets.”

De spreker benadrukte vooral het belang van gezinsavonden. „Bijvoorbeeld: Een vader die zich verkleedt als rechter, en kinderen verschijnen voor hem. Vader vraagt: Hoe is de afgelopen week geweest? Ben je stout geweest en wat voor straf zullen we daarbij bedenken? Hij noemt dan stokslagen. En ja, die moeten toch uitgevoerd worden. Protest klinkt, totdat de vader zegt: Het enige wat ik kan bedenken is dat ik de straf zelf onderga. Een kind zegt: Papa, dat is net zoals de Heere Jezus.”

De Vriese: „Je kunt preken met woorden, maar je kunt de inhoud van het onderwijs ook verbinden met emotionele ervaringen. Begin gewoon met gezinsavonden. Kinderen gaan een relatie met je leggen, het Woord gaat voor hen open in een sfeer waarin gezelligheid, geborgenheid en intimiteit bij elkaar komen.”

Hamvraag is: Gaat het hart van de vaders uit naar de kinderen? „Je moet dan je oude leven wel opgeven. Je merkt dan aan hoeveel onnozelheden je leven hangt. Bij opvoeding gaat het er niet om hoe ik mijn kinderen kan veranderen. Het gaat erom: Hoe verander ik mijzelf naar het beeld van God, met het oog op de kinderen die Hij aan mij 
heeft toevertrouwd?”

God kan een stap in je gezin zetten door een relatie te bouwen die niet alleen leuk maar ook geestelijk rijk is. „Begin met spelletjes en kom later met Bijbelstudies. Als je de keus gemaakt hebt, is er hoop, ook voor de ouders die zeggen: Had ik die keuze maar eerder gemaakt. Er zijn sleutels die je niet meer kunt omdraaien. Maar één sleutel blijft: het gebed. Hoeveel onmogelijkheden wij ook ervaren, God is een God van mogelijkheden.”
Ds. Etienne Maritz uit Zuid-Afrika benadrukte de actieve taak van de vader in de geloofsoverdracht op de kinderen. Hij 
stelde dat uit psychologisch onderzoek blijkt dat een gezonde vader-kindverhouding van essentieel belang is voor de identiteitsontwikkeling van zonen én dochters.