De SRB bestond begin november tien jaar. Om de twee weken worden avonden belegd in Goes of Krabbendijke, Gouda, Kampen, Rotterdam en op twee locaties in Amersfoort.

In zijn toespraak over het thema ”Zijt vurig van geest” wees ds. Clements op wat het doel van het leven zou moeten zijn: „Eén ding heb ik van de Heere begeerd…” De grote mannen in de wereldgeschiedenis leefden vaak voor één ding, zei de predikant van de gereformeerde gemeente te Gouda. „De natuurlijke mens leeft ikgericht, maar wie door de Heere stilgezet wordt, krijgt een ander doel in het leven. De apostelen verteerden hun krachten in de dienst des Heeren. In het corrupte Rome vielen de eerste christenen op doordat hun leven zich geheel richtte op het dienen van God. We maken van deze mensen geen heiligen, want ze hadden ook maar een vonkje van dat heilige vuur, maar ze kenden wel dat beginsel van nieuwe gehoorzaamheid. Er is er maar Eén geweest Die volledig leefde voor de dienst van Zijn Vader, en dat was Christus.”

In het kerkelijk leven kom je veel vreemd vuur, veel fanatisme tegen, zei ds. Clements. „Dat kan er zelfs zijn na ontvangen genade; denk aan Petrus toen hij Malchus een oor afsloeg. Vreemd vuur is onredelijk en heeft vaak een verkeerde bijbedoeling: mensen willen er wat mee worden. Wij kijken vaak op tegen mensen die ijverig zijn in het kerkelijk leven, maar God ziet het hart aan. Vreemd vuur komt vaak op uit partijzucht en grootheidswaanzin. Vraag om ontdekkend licht, want als je de liefde niet hebt, ijver je uit vreemd vuur.”

Ware vurigheid komt openbaar in een stille, ootmoedige geest voor God, zei de Goudse predikant. „Die vurigheid komt op uit de liefde Gods en openbaart zich in een aanhoudend gebedsleven en vurige liefde tot de broeders. Als de Heilige Geest dat werkt, is het eerste vuur een droefheid naar God. Dat drijft uit in het gebed. Een vurig gebed is niet een poging om iets te forceren, maar het gebed van een onwaardige die krachteloos is. Wat is het ook rijk als in onze tijd van kille ikgerichtheid broederlijke liefde mag worden beoefend. Christus kan ons dat leren, Wiens leven is opgebrand in liefde voor Zijn Vader, Die ook voortdurend op de berg was om te bidden en Die de Zijnen heeft liefgehad tot het einde.”

Christenen hebben de roeping een zoutend zout te zijn, zei ds. Clements. „Denk niet dat je dan belangrijk wordt, want wat is zout in het eten? Slechts een paar korrels. We hebben ware vurigheid nodig, want doffigheid en lauwheid zijn het begin van de ondergang van de kerk. Waar stoppen wij onze tijd en energie in; alleen in onze studie en de voorbereiding van onze vakanties? De wereld veracht de kerk als ze ziet dat de leden slechts halve christenen zijn.”

Bijbelse hoop is zeker en vloeit voort uit het geloof, zei ds. M. J. Kater, christelijk gereformeerd predikant te Zeist, in zijn slotwoord. „Onze hoop is afhankelijk van de omstandigheden en ons gevoel, maar dat geldt niet voor de hoop die de Heere werkt. Al lijkt die hoop te midden van de geestelijke strijd soms onder te gaan, zonde en duivel krijgen de ketting naar het anker der hoop nooit kapot.”

We hebben wel een gegronde hoop nodig, zei ds. Kater. „Als het je irriteert als er naar de grond van je hoop wordt gevraagd, zou ik het toch maar een keer nakijken. Je hoeft niet jaloers te zijn op mensen die nooit aanvechtingen schijnen te hebben. Mensen hopen soms zo gemakkelijk omdat ze nooit een ogenblik van wanhoop hebben meegemaakt. De diepte daarvan hoeven wij niet te bepalen, maar het is wel nodig dat je leert wanhopen aan alles van jezelf. Er komt meer vastheid naarmate je afleert om te bouwen op allerlei gevoelens. Christus baande de weg voor hopelozen. Het is dwaas om je vast te klampen aan iets buiten Hem. De ware hoop leer je niet in één dag en moet je elke keer weer opnieuw leren.”

Ds. Kater wees op het lege van een leven buiten God, „dat holle, dat jakkerige dat je in het leven van veel mensen ziet, dat zoeken naar vervulling.” Ware blijdschap ligt alleen in de dienst des Heeren, zei hij. „Ontmoeten jullie wel eens christenen die dat uitstralen? Of stralen Gods kinderen alleen pessimisme uit? Laat ze maar treuren en vasten in de binnenkamer, maar de Heere heeft er recht op dat ze iets laten zien van de onuitsprekelijke vreugde die er ligt in Zijn dienst.”