„Meteen na de Pinksteren begon de vervolging van de kerk”, zegt bestuurslid Ruud van Eijle even na tienen in zijn openingswoord. „Vandaar dat Open Doors deze nacht organiseert in de eerste week na Pinksteren. We zullen gaan bidden voor mensen die, net als Paulus en Silas in Handelingen 16, gevangenzitten, misschien wel met hun voeten in het blok. Mensen die misschien teleurgesteld zijn, die misschien hun geloof zijn kwijtgeraakt.”

De gebedsnacht is verdeeld in twaalf gebedsblokken, die elk vooraf worden gegaan door mondelinge informatie en een stukje video. Het eerste blok vormt een uitzondering. Dat is niet gewijd aan gebed, maar aan dankzegging. Van Eijle: „Dank voor wat u maar wilt - en u zult merken dat danken moeilijker is dan bidden.”

De aanwezigen verdelen zich in groepjes van zes, zeven personen rond de tafels, en al snel klinkt het geluid van gedempte stemmen. Ieder krijgt de ruimte hardop te bidden, maar -zoals Van Eijle vooraf heeft benadrukt- „niemand hoeft zich ergens toe verplicht te voelen. Er is vrijheid.”

Na zo’n tien minuten wordt zachte instrumentale muziek gedraaid, het teken dat de gebeden moeten worden afgerond. Het halfuur erna komt het eerste gebedspunt aan de orde: het Arabisch schiereiland. De video geeft een indruk van het moeizame leven van christenen in Saudi-Arabië en omringende landen. Komen ze openlijk uit voor hun geloof, dan kan dat hun dood betekenen. Na de beelden in zich opgenomen te hebben, verenigen de aanwezigen zich weer in gebed.

De uren erna komen vele landen en personen aan de orde: Turkmenistan, waar de president zich als een god laat vereren en geen christenen duldt. Oezbekistan, waar dit jaar wellicht 120 zendelingen het land zullen worden uitgezet omdat hun visum niet wordt verlengd. Pakistan, waar de achterliggende jaren vele bloedige aanslagen gepleegd zijn en waar de christenen vrezen voor nog meer terreur. China, Nigeria, Sudan, Zimbabwe, Mexico, Indonesië, Iran, Tsjetsjenië, Laos - allemaal landen waar het belijden van Christus met zwaar lijden gepaard gaat.

In de loop van de nacht zijn er drie pauzes. Even de gelegenheid om de benen te strekken en om een frisse neus te halen. Er is koek, fris en chips, en op ieder tafeltje staat een schaaltje snoepjes -een welkom hulpmiddel in de strijd tegen de slaap. In de derde pauze, even na halfvijf, zijn er ook krentenbollen en soep verkrijgbaar. Tegen die tijd begint het buiten licht te worden.

Tegen zes uur wordt de wake afgesloten; er zijn dan nog zo’n twintig bidders over.

„Ik ben dankbaar dat ik erbij mocht zijn”, zegt een van de aanwezigen na afloop. „We waren afkomstig uit allerlei tradities; maar in het gebed om de lijdende kerk waren we één. De informatie over de velen die om Christus’ wil vervolgd worden, heeft veel indruk op me gemaakt. Het is goed om daar eens op zo’n manier bij bepaald te worden.”