Op het eerste gezicht is dat ook maar het beste. De financiële crisis in het Zuid-Europese land lijkt zich immers alleen maar te verergeren. De eerste kapitaalinjectie van 110 miljard euro heeft het land niet gezond gemaakt.

Toch gaat deze korte analyse voorbij aan enkele belangrijke punten die bij een oordeelsvorming beslist van belang zijn. Allereerst een heel praktische. Een patiënt kan zo ziek zijn dat één dure injectie niet voldoende is om te genezen. Dat is in dit geval zeker zo. Maar daarmee is nog niet gezegd dat er geen enkele verbetering valt te constateren. De Griekse regering heeft sinds het ontvangen van de eerste noodlening, mei vorig jaar, hard bezuinigd. Het financieringstekort daalde in een jaar tijd van bijna 14 naar 10 procent. Ook al is dat nog lang niet genoeg er is, op dat punt althans, wel een keerpunt bereikt.

Een tweede belangrijke overweging is dat niemand vrolijker wordt als hij denkt aan de gevolgen die het heeft als Griekenland verder moet strompelen zonder de krukken van Brussel. Een faillissement van Athene betekent in ieder geval dat de miljarden die in de achterliggende tijd geleend zijn, voorgoed afgeschreven kunnen worden. Bovendien is de angst dat er met een bankroet van Griekenland onder de Europese lidstaten een domino-effect optreedt. Andere landen zoals Portugal, Ierland en eventueel Spanje kunnen worden meegesleurd. Dat zal desastreuze gevolgen hebben.

Er zijn dus ook argumenten om wel steun aan de Grieken te verlenen. Maar daarmee is niet gezegd dat het allemaal goed zal aflopen . Evenmin kan worden gegarandeerd dat de EU-landen geen schade zullen ondervinden als zij wel steun geven. Sterker, nu al lijkt vrijwel zeker dat die schade zich op enig moment aandient.

Het is immers een illusie te denken dat alle leningen zullen worden terugbetaald. Daarom is het verstandig dat de Kamer dinsdag aangaf daar rekening mee te houden. Dat schept in ieder geval duidelijkheid. Vast staat ook dat een eventueel herstel van Griekenland veel tijd zal vergen. Wie verwacht dat Athene binnen twee jaar weer volledig op eigen benen kan staan, komt bedrogen uit.

De schatkistbewaarders van de Europese landen staan dus voor een groot dilemma. Zij moeten van twee kwaden de beste kiezen. Daarbij is er veel te zeggen voor de route die minister De Jager kiest. Opnieuw steun geven maar dan wel gezamenlijk met de private sector. Banken en pensioenfondsen moeten ook hun steentje bijdragen.

Dat laatste zou wel eens heel lastig kunnen worden. Nog geen enkele bank of pensioenorganisatie heeft enige bereidheid getoond. Toch kunnen zij niet onder hun verantwoordelijkheid uit. In goede dagen profiteerden zij van Griekenland. Dat schept de verplichting om nu bij te springen. Wie betrokken is geweest bij het voorspel van het Griekse drama zal moeten meewerken tot het eind van het naspel.