Farao’s die Jozef niet gekend hebben
Vier momenten uit het politieke nieuws van één week. Opdracht: zoek de overeenkomst.
- Zaterdag. PvdA-Kamerlid Marcouch twittert, nadat hij in NRC een interview met zijn SGP-collega Dijkgraaf heeft gelezen: „SGP zeer vrouwvriendelijk. Wat is er zo vriendelijk aan huiselijk geweld, incest en tienermoederschap?” Na kritiek op deze uitspraak, trekt hij zijn uit de lucht gegrepen insinuaties niet terug, maar klaagt hij verongelijkt: „Wat een agressie zeg, op die SGP-tweet.”
Dinsdag. Minister Donner van Binnenlandse Zaken moet zich in de Kamer verantwoorden over zijn besluit de SGP voorlopig met rust te laten. „Een schending van de fundamentele gelijkheid van mannen en vrouwen”, fulmineert PvdA-woordvoerder Heijnen, gemakshalve vergetend –om de woorden van SGP-leider Van der Staaij te citeren– „dat jodendom en christendom de vrouw al een eervolle plaats toekenden in een tijd dat heidense filosofen nog twisten over de vraag of vrouwen eigenlijk wel mensen waren.”
Woensdagmorgen. De Kamer overlegt met minister Van Bijsterveldt over de voortgang van het emancipatiebeleid. En ja hoor, daar komt-ie weer: de gewetensbezwaarde trouwambtenaar. Als de bewindsvrouw aangeeft dat in haar optiek deze mensen gewoon hun werk kunnen blijven doen, is de wereld te klein. Oud-GayKrantredacteur Krol laat meteen weten tijdens de Canal Parade niet te zullen meevaren op de ministeriële boot.
Woensdagmiddag. De Kamer debatteert over zogeheten netneutraliteit. Of het wetsvoorstel dat dit regelt het straks onmogelijk maakt dat aanbieders als Kliksafe hun klanten vrijwaren van porno, wordt tijdens het Kamerdebat nog niet duidelijk. Wat wel duidelijk wordt, is dat diverse volksvertegenwoordigers de grootste moeite hebben om zich in te leven in de doelstelling van Kliksafe. Zijn er écht mensen die zichzelf via zo’n bedrijf willen vrijwaren van seks en geweld op internet? Maar wat tobben die mensen dan? Die bescherming is, om de woorden van alweer een PvdA-Kamerlid (Van Dam) te citeren, „toch een illusie?”
Nogmaals, wat is tussen deze vier nieuwsfeiten de overeenkomst? Inderdaad, het opvallende onbegrip voor een andersdenkende kleine minderheid, te weten orthodoxe christenen.
Dat groeiende onbegrip heeft grote consequenties. Lange tijd was er in seculariserend Nederland nog een flinke groep mensen die weliswaar weinig begreep van een Bijbelse levensstijl, maar die wel degelijk bereid was om orthodoxe protestanten hun eigen levenssfeer te gunnen, als het moest door het creëren van wettelijke uitzonderingsbepalingen. Denk aan uitzonderingen op de verzekeringsplicht of inentingsplicht. De redering was veelal: laat die mensen toch, wíj hebben er immers geen last van?
Die wil, namelijk om anderen de ruimte te gunnen wanneer je daar zelf geen veer voor hoeft te laten, gaat nu steeds meer ontbreken. Is er een partijtje dat geen vrouwen toelaat op kieslijsten? Kan niet meer, ook al zijn er tientallen partijen waar je als vrouw wel terechtkunt. Zijn er ambtenaren die geen homohuwelijk willen sluiten? Kan niet meer, ook al zijn er honderden ambtenaren die het wel doen.
Het Bijbelboek Exodus beschrijft hoe de verdrukking van het volk Israël in Egypte begon. „Daarna stond een nieuwe koning op over Egypte, die Jozef niet gekend had.” Die man begreep die Hebreeën niet, wilde ze misschien ook niet begrijpen, en maakte een eind aan de privileges die de vorige farao’s aan de Israëlieten gegeven hadden. Iets dergelijks zien we nu in Nederland gebeuren.
In het Nederlands Dagblad gaf scheidend CDJA-voorzitter Jeroen van Velzen vorige week zijn visie op een andere christelijke partij, de SGP. „Dat is toch vooral een partij om de reformatorische zuil overeind te houden”, oordeelde hij enigzins misprijzend. Ook binnen de ChristenUnie klinkt soms dergelijke kritiek. Al dat ijveren van de SGP voor zondagsrust, voor het verbod op godslastering, is dat eigenlijk niet te klein, te beperkt? Zou christelijke politiek niet veel breder moeten zijn?
Dat laatste is zeker waar. Maar… misschien is het al heel wat om, in een tijd waarin aloude rechten bedreigd worden, voor het behoud van die rechten te strijden. Minderwaardig is dat in elk geval niet. Je kunt het er als kleine fractie –dat laat de achterliggende week zien– razend druk mee hebben.
