„Het was heftig”, blikt Stokkink terug op afgelopen zondagmorgen, toen in Arnhem het water met bakken uit de lucht kwam.

Samen met zijn vriendin en haar jongste dochter stapt Stokkink zondagmorgen rond tien uur in de auto. Ze gaan op weg naar de kerk, de baptistengemeente in Arnhem-Centrum. „We waren iets later vertrokken, omdat we wilden wachten tot de ergste regen voorbij was.”

Tot zijn schrik ziet Stokkink bij het spoorwegviaduct naast station Arnhem-Presikhaaf een auto met drie oudere vrouwen in het kolkende water drijven. Hij ziet hoe twee jongemannen bij een nabijgelegen muurtje bezig zijn met een touw, in een kennelijke poging de auto weg te trekken. „Het lukte niet om die auto met dat touw weg te krijgen. Het water kwam steeds hoger in de auto te staan. De vrouwen waren in paniek. Het water steeg tot borsthoogte.”

Stokkink, in het dagelijks leven timmerman, springt het kolkende water in. „Het was een donkere, vieze massa. Ik wist niet waar ik op zou springen en wat er zou gebeuren, maar ik moest wel. Ik stond tot aan mijn kin in het water.”

In ieder geval een van de twee andere mannen komt hem achterna. Samen weten ze het bestuurdersportier los te trekken en de vrouw achter het stuur uit de auto te krijgen. „Ik heb die vrouw naar het muurtje gebracht.”

Ook de twee andere vrouwen worden uit de auto gehaald, eveneens via de bestuurdersportier. De redders weten ook hen in veiligheid te brengen. „De auto was inmiddels tot aan het dak met water gevuld. Heel beangstigend en levensbedreigend. De vrouw die het laatst de auto uit werd gehaald, ging met haar hoofd door het water.”

De drie vrouwen waren „heel aangeslagen”, zegt Stokkink. „Ik heb de bestuurster nog omhelst. We waren zo blij dat de vrouwen op tijd uit de auto waren. Ze hebben echt in doodsangst gezeten. Ze konden de autodeuren niet open krijgen en waren heel blij dat er mensen in het water zijn gesprongen en dat de reddingsactie was gelukt. De twee oudste vrouwen zeiden niks. Ze waren helemaal beduusd.” Net als de drie vrouwen in veiligheid zijn, arriveren de hulpdiensten.

Stokkink ontdekt dat de drie vrouwen ook op weg waren naar de baptistengemeente. „Een van de vrouwen ken ik van gezicht, van de kerk.”

Na zijn reddingsactie keert Stokkink zondag terug naar huis. „Daar heb ik een frisse douche genomen.” Zijn vriendin en haar dochter wonen de dienst wel bij. „Ze wilden bidden voor de drie vrouwen.”

De reddingsactie is de Arnhemmer niet in de koude kleren gaan zitten. „Het was heftig en onwerkelijk. Het water steeg razendsnel. Dit verwacht je niet in Arnhem. Het was echt kantjeboord.”