CO2 dat het oceaanwater uit de atmosfeer opneemt, lijkt de grote boosdoener te zijn voor verzuring. Dat blijkt uit een onderzoek onder leiding van Philip Munday, hoogleraar aquatische biologie aan de Australische James Cook University, en Steve Simpson, onderzoeker aan de universiteit van Bristol. Ze publiceerden hun bevindingen vandaag in het tijdschrift Biology Letters.

Munday en Simpson hebben vissenlarven direct uit de eitjes blootgesteld aan oceaanwater met verschillende zuurgraden. „We hielden een aantal van de babyclownvissen onder omstandigheden die vandaag gelden in de oceanen. Ook hadden we drie andere experimentele opstellingen, waar we clownvissen blootstelden aan extra CO2 waarbij we uitgingen van de voorspellingen van het klimaatpanel IPCC voor 2050 en 2100”, aldus Simpson.

Na twintig dagen fokken stelde Simpson de jonge vissen bloot aan de geluiden van een roofdier uit het koraal, waar de clownvis gewoonlijk bivakkeert.

„De vissen die opgefokt waren onder de omstandigheden van vandaag, zwommen direct weg van het roofdiergeluid. De exemplaren die werden opgefokt onder de CO2-omstandigheden van 2050 en 2100 vertoonden geen enkele respons op het geluid.”

Terwijl uit eerder onderzoek al bleek dat vissen in zuur water hun reukvermogen verliezen, toont het onderzoek van beide biologen aan dat zuur oceaanwater ook het lichaam van de vis aantast. De oren van de clownvis zaten diep weggestopt in de achterkant van zijn kop. Dat was al een aanwijzing dat zuur oceaanwater de werking van de zintuigen verstoort.

Simpson erkent dat hij de huidige vis heeft blootgesteld aan de situatie „van morgen”, die volgens IPCC zal optreden in het jaar 2100. „De effecten zijn potentieel verwoestend. Wat we echter niet weten is of de vis zich in de komende generaties weet aan te passen aan de verzuring van de oceaan.”

Sinds de industriële revolutie is het CO2-gehalte in de atmosfeer sterk toegenomen. Meer dan de helft van de CO2 is opgenomen in de oceanen. Daardoor zijn de oceanen in snel tempo verzuurd.