Ook over de mogelijke gevolgen voor Israël is al veel te doen geweest. Variërend van optimistische geluiden over meer democratie in het Midden-Oosten tot het opzeggen van het vredesverdrag tussen Israël en Egypte. Ook hier zal de tijd moeten leren welke consequenties de Arabische revoltes uiteindelijk voor de Joodse staat zullen hebben.

Eén merkbaar effect heeft zich al wel aangediend. Zaterdag stelde Egypte de grensovergang met de Gazastrook permanent open: elke dag tussen negen en vijf. De regels voor controle van mannen worden versoepeld en vrouwen worden in het geheel niet aan inspectie onderworpen.

Een groot probleem voor Israël, dat zich de afgelopen jaren juist alle mogelijke moeite heeft getroost om de Gazastrook van de buitenwereld te isoleren, en alleen door Israël gecontroleerd verkeer van personen en goederen toe te staan. En niet zonder reden. De Gazaoorlog van 2008/2009 liet eens te meer zien dat er niet alleen voedsel en bouwmaterialen het gebied werden binnengesmokkeld.

Onder het bewind van de Egyptische president Mubarak gold de afspraak tussen Jeruzalem en Caïro dat de grensovergang bij Rafah gesloten zou blijven. Dat Egypte nu toch de poorten opent, zegt veel over de veranderde houding ten aanzien van Israël. Niet voor niets werd bij recente demonstraties voor de Israëlische ambassade in Caïro openlijk geschreeuwd dat het vredesverdrag tussen Israël en Egypte moet worden opgezegd.

Overigens maakt het voor het verkeer van personen en goederen tussen Egypte en de Gazastrook niet eens zo bar veel uit of de grensovergang bij Rafah wel of niet open is. Via het uitgebreide stelsel van ondergrondse smokkeltunnels kwam alles en iedereen toch de Gazastrook wel binnen – inclusief het nodige wapentuig. Het openstellen van de officiële grens is dan ook vooral van symbolische betekenis. Maar wel een signaal dat veelzeggend is voor de gewijzigde verhoudingen tussen Israël en Egypte.

Toch is er met enige moeite ook nog wel een positieve kant aan deze Egyptische manoeuvre te bespeuren. Voor volgende maand liggen er weer plannen klaar om een vloot met activisten naar de Gazastrook te sturen, in een nieuwe poging de maritieme blokkade van de strook te doorbreken. Vorig jaar mei eindigde een soortgelijke actie met de entering van een Turks schip, waarbij negen doden vielen. Hoewel Israëlische commando’s zich slechts tegen de agressie van de op het schip aanwezige actievoerders verweerden, haalde Jeruzalem zich met die actie grote internationale verontwaardiging op de hals.

De actievoerders hebben het nu een stuk makkelijker. Ze hoeven geen Israëlisch militair ingrijpen te riskeren. Als ze maar een paar kilometer doorvaren, kunnen ze comfortabel in Egypte aanleggen. Daarmee ontlopen ze meteen een grondige Israëlische inspectie van hun ‘hulpgoederen’ – en daarmee de nodige ergernis. Dat zal de gemoedsrust van de veelal heetgebakerde activisten zeker ten goede komen.

En sinds zaterdag weten ze: tussen negen en vijf kunnen we ongestoord via Rafah naar de Gazastrook reizen. Als de actievoerders slim zijn, nemen ze vooral veel vrouwen mee. Die worden toch niet gecontroleerd.

Ho, stop! Dat kun je die vrouwelijke activisten moeilijk aandoen. Want Gaza staat nu niet bepaald als vrouwvriendelijk bekend. Met dank aan het fundamentalistische Hamasbewind. Gek genoeg hoor je die actievoerders daar nooit over.

Reageren aan scribent? buza@refdag.nl.