Dat signaleert dr. M. van Campen uit Zwartebroek in de vandaag gepubliceerde brochure van de Gereformeerde Bond ”Israël en de Palestijnen”. De brochure is bijgevoegd als bijlage bij De Waarheidsvriend, het wekelijks orgaan van de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk in Nederland (PKN).

In de brochure gaat dr. Van Campen uitvoerig in op de positie van de Protestantse Kerk ten opzichte van Israël. Hij signaleert dat de opstelling van de PKN ten aanzien van Israël gaandeweg kritischer is geworden, „terwijl ze de Palestijnen steeds inniger lijkt te omarmen.”

Tegelijk constateert hij dat de aandacht voor Israël ook in kringen van de Gereformeerde Bond sterk is afgenomen. Volgens dr. Van Campen kenmerken preken uit het Oude Testament in Gereformeerde Bondsgemeenten zich opnieuw „door een sterke mate van vergeestelijking. Visie op de blijvende geldigheid van Gods beloften is veelal afwezig, waardoor de bewustwording en toerusting van gemeenteleden ten aanzien van deze problematiek achterwege blijven”, aldus de brochure.

Volgens de predikant uit Zwartebroek mag „de legitieme concentratie op Christus en Zijn verzoeningswerk in de verkondiging” predikanten niet de ogen doen sluiten voor de „blijvende plaats van Israël in het heilshandelen van God.” Dr. Van Campen schrijft ook dat de voorbede voor het Joodse volk in geen enkele kerkdienst mag ontbreken.

In de brochure neemt de Gereformeerde Bond scherp afstand van de theologie van de Palestijns-christelijke organisatie Sabeel, die ondersteund wordt door de PKN. In het denken van veel mensen binnen de PKN richt de onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël, zoals die verwoord is in de kerkorde van de Protestantse Kerk, zich niet op het Joodse volk als zodanig, maar op de gelovige Jood, „zoals we ons eveneens verbonden weten met de gelovige Palestijn.”

In die visie mag christelijke steun aan de staat Israël zich ook niet langer kunnen beroepen op de blijvende geldigheid van de landbelofte aan Israël. „In deze gedachtegang signaleren we een vergeestelijking en universalisering van de landbelofte. (…) Hier gaat naar onze mening een fatale wissel om”, meent de auteur van de brochure.

Volgens hem is het feit dat evangeliën en brieven in het Nieuwe Testament zo zwijgzaam zijn over de landbelofte „een signaal dat we ook in het Nieuwe Testament de saamhorigheid van land en volk” mogen veronderstellen. Een „ingrijpende verandering” over deze zaak zou anders zeker in het Nieuwe Testament zijn vermeld.