„Op 2 mei wilde ik na een overleg op het stadhuis zo vlug mogelijk naar huis. Dat ik vanwege mijn multifocale bril struikelde over de laatste traptrede, gaf me een geschaafde knie, maar maakte dat ik ook twee heren van de PvdA met elkaar zag spreken.

De nieuwe voorzitter van de PvdA, Verzijlbergh, praatte nogal in op fractievoorzitter Moti. Dat beloofde niet veel goeds, omdat ik eerder die week al van ambtenaren had gehoord dat afscheid nemen van Schrijer de eenvoudigste mogelijkheid was om problemen te voorkomen voor de Rotterdamse coalitie en de PvdA. Althans, problemen voor de ambtenaren en de partij. Want op Schrijer na wordt er door niemand daar meer gesproken over de problemen van mensen die weinig te besteden hebben.

Voor mij werd opkrabbelend duidelijk dat een opbloei van solidariteit met mensen aan de onderkant, voor de PvdA niet mogelijk was. Moedige mensen zoals Dominic Schrijer, die de waarheid durven vertellen, zijn onmisbaar om Rotterdam uit het politieke moeras te halen. Maar zolang zij worden opgeofferd is het in mijn havenstad niets meer.”