Dit eiland ter grootte van Ierland ligt vlak bij de evenaar en mag je dus gerust tropisch noemen, met gemiddelde temperatuur tussen de 25 en de 30 graden. Desondanks kun je er zomaar ineens een dikke jas nodig hebben. De oorzaak? Hoogteverschillen! Die kunnen in het landschap het verschil maken tussen warm, koud en zelfs ijskoud weer, en de tropen zijn daarop geen uitzondering.

Klappertanden doe je gegarandeerd in het nationaal park Horton Plains, dat op ruim 2000 meter hoogte ligt. Het Sri Lankaanse park is vernoemd naar Sir Robert Wilmot Horton, die in de jaren 30 van de 19e eeuw namens de Britten gouverneur was van Sri Lanka, dat toen nog Ceylon heette. Het gebied maakt deel uit van The Hill Country, een enorme puist in het zuidelijke deel van het overigens vlakke Sri Lanka.

De lange autoreis naar Horton Plains gaat via een route door onmetelijke theeplantages, die op de hellingen van The Hill Country zijn aangelegd.

Het park beslaat 3160 hectare en daarvan is 2000 hectare grasvlakte en 1160 hectare bos. En wát voor bos? Alles dampt en druipt er!

De veroorzakers van de vrijwel dagelijkse mist en regen op Horton Plains ligt aan de voet van Hill Country: het Sri Lankaanse laagland, waar de temperatuur niet onder de 25 graden Celsius komt en de lucht ook nog eens erg vochtig is. De warmte leidt iedere dag tot een ongekend sterke opwaartse stroming van natte lucht, en ter hoogte van Horton Plains –gemiddelde temperatuur daar tussen de 13 en de 17 graden– condenseert die tot mist en regen.

De natuur heeft zich aan die kille werkelijkheid aangepast. ”Cloudforests”, mistbossen, heten de bossen van Horton Plains. Vergeleken met de woudreuzen van beneden zijn het bonsaiboompjes, én: ze druipen aan alle kanten vanwege de overdadige condens op de bast. Kale takken zie je er bijna niet want de bomen zijn rijkelijk bedekt met (korst)mossen, varens, orchideeën en andere gastplanten. Epifyten heten ze, en een wel heel bijzondere behoort tot de Usneafamilie: plantjes die een combinatie vormen van alg en schimmel. In Sri Lanka wordt één soort ”Old Man’s Beard” genoemd, en wie deze smoezelige en onverzorgde pluisbaardjes aan takken ziet hangen, begrijpt de naam direct.

Qua diersoorten is Horton Plains goed bedeeld, al zijn er geen olifanten meer – volgens de Sri Lankanen zijn ze op die plek in de koloniale tijd door de Britten uitgeroeid. Wél sluipen er nog panters rond, struinen er wilde zwijnen door het hoge gras, en dat doen ook de vele sambars, een hertensoort die nog het meest aan ons edelhert doet denken. Verder huizen er op Horton Plains diverse apensoorten en is het gebied vooral voor vogelaars een lustoord.

Of de vele dagjesmensen uit de steden speciaal voor al die planten en dieren komen? Waarschijnlijk niet. Die stappen op het 10 kilometer lange wandelpad dat door het gebied kronkelt af op hét hoogtepunt van Horton Plains, een plek die de Britten met enig gevoel voor drama World’s End hebben genoemd: een bloedstollend ravijn, bijna 900 meter diep. Voor wie wat minder goed ter been is, is er in het park een Small World’s End, en er schijnt zelfs een Poor Man’s World’s End te zijn – even buiten het park, dus een buitenkansje voor wie het entreegeld voor het park niet kan betalen. World’s End is populair vanwege de prachtige vergezichten, maar dan moet je er wel op tijd zijn, anders zit je tegen een muur van mist aan te kijken. Kenners raden 8 uur ’s ochtends aan; vanaf 9 uur komt de mist al op.

Wie ook graag op Horton Plains komen? Bruidspaartjes, om er foto’s te maken! Zo duikt er tegen het eind van de middag plots een Singaporees paartje op uit het bos, vergezeld van een heuse fotograaf. De gezichten staan vermoeid – ze blijken te zijn verdwaald. Zij heeft haar trouwjurk omhooggefrommeld om die tegen de modder op het pad te beschermen. Hij slaakt een zucht van verlichting als blijkt dat de uitgang dichtbij is. Even later verdwijnen ze in de mist, op weg naar de trouwauto. Kwam dát goed uit dat ze op de terugweg die plantages moesten passeren! Een warme kop thee kon het verkleumde stel goed gebruiken.