Het is toch wat! Ik ben blij dat het bij mij op m’n werk nog niet zo gaat. Stel je voor dat iemand die mij zoekt, (en ik hem niet…) naar het secretariaat gaat en daar dan te horen krijgt: „Ze zit inderdaad niet op haar plek, maar ze bevindt zich daar en daar op de gang en verplaatst zich op dit moment niet; waarschijnlijk staat ze met iemand te praten.” Eerlijk gezegd houd ik niet zo van die traceerbaarheid. Laat me alsjeblieft ook maar eens een poosje onvindbaar zijn.

Vorige week konden we in deze krant lezen dat de politie data van TomToms gebruikt om te bepalen op welke plekken ze op snelheid moet controleren. We kunnen er dus op wachten: binnenkort zijn er geen flitspalen en trajectcontroles meer nodig. Nee, dagelijks vallen dan de bonnetjes van het Centraal Justitieel Incassobureau op de mat waarop kil en gedecideerd vermeld staat bij welk hectometerbordje je 9 kilometer te hard reed en een paar kilometer verderop nog eens 5,5 kilometer te hard.

Ook voor ziekenhuizen worden al informatiesystemen ontwikkeld waarbij de patiënt bij binnenkomst getraceerd wordt door middel van bijvoorbeeld zijn mobiele telefoon. Zodra zulke systemen worden ingevoerd, hoef je bij aankomst op een polikliniek dus niet meer te melden wie je bent en voor wie je komt, maar kun je zomaar aangesproken worden: „Goedemorgen, meneer Kranendonk, u komt voor dokter Visser. Neemt u daar maar plaats.”

Hoeveel privacy heb je tegenwoordig nog? Een supermarktketen is op de hoogte van je aankoopgedrag via je digitale klantenpas en in ruil daarvoor krijg je als klant bepaalde kortingen. Informatie die via de computer wordt gedeeld, wordt ongemerkt gebruikt voor toepassingen waar je nauwelijks weet van hebt. Zo konden we vorige week ook in deze krant lezen dat Apple exacte locatiegegevens verzamelt van iPhones en iPads en dat het voor kwaadwillenden relatief eenvoudig is om deze bestanden te achterhalen.

Kennis is macht. Een macht waar bedrijven graag over beschikken om hun omzet te kunnen vergroten. En dat ze ons daardoor extra willen verleiden tot aankopen, is nog tot daar aan toe: je kunt tenslotte je ogen hiervoor sluiten en je portemonnee evenzo. Maar wat gebeurt er verder met al deze verzamelde data? Welke machten maken hier nog meer gebruik van, of gaan dat wellicht nog doen? Onwillekeurig dringen woorden uit Openbaring zich aan je op. Hoe zit dat met de macht van het beest waarover gesproken wordt?

Je kunt je natuurlijk afvragen wat het bezwaar is, als al je gangen zo worden nagegaan. Als je nou toch niets te verbergen hebt? Eén is er voor Wie we niets kunnen verbergen. Het is de vraag of dat voor ons een troost is of een bedreiging. Koning David heeft wel eens wat van zijn daden willen verbergen, maar uiteindelijk is het zijn verzuchting: „Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart; beproef mij, en ken mijn gedachten. En zie of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op de eeuwigen weg.” En in Psalm 32 zong hij dat de Heere zijn Schuilplaats is, Die hem behoedt voor (onzichtbare) gevaren en omringt met vrolijke gezangen van bevrijding. Zo kan het dus ook: veilig en geborgen zijn, juist doordat Iemand al je gangen nagaat! Dat is nog eens echt een bevrijding(sdag)!

De auteur heeft een managementfunctie in een ziekenhuis. Reageren aan scribent? nietbijbroodalleen@refdag.nl