Laat in de avond

van woensdag 27 april kijkt het stel naar de tv en horen ze via de radio berichten over de naderende storm. Susan Hornsby, leerkracht op een basisschool, is de eerste die zich begeeft naar het enige vertrek in hun huis zonder raam: de badkamer. „Mijn hond leek wel dol. Ik bedacht dat hij iets aanvoelde dat wij niet wisten”, zegt ze. Haar echtgenoot blijft kijken naar de weerkaarten op tv maar besluit ook naar de badkamer te gaan als hij ziet dat er een tornado op hun woonplaats afkomt. Het is een van de meer dan 170 verwoestende tornado’s die die dag door de Verenigde Staten raasden en een spoor van vernieling trokken door de zuidelijke staten. Meer dan 318 mensen kwamen om het leven, het grootste aantal slachtoffers door tornado’s sinds 1932.

„De wind tilde ons op. Er was een enorm lawaai dat klonk als een passerende trein,” vertelt Mike Hornsby. Susan ligt in de badkuip terwijl haar echtgenoot naast haar zit en haar hand vasthoudt. Ze waarschuwt hem dat hij een kussen boven zijn hoofd moet houden. „Ik boog voorover en bedekte mijn hoofd en toen gebeurde het,” zegt hij. „Het ging zo snel.”

Een windhoos tilt het huis op, draait het om z’n as en plaatst het weer op de grond, circa 40 meter van de oorspronkelijke fundering. Als Hornsby weer overeind wil gaan zitten, lukt dat niet. Een plank van een schutting is van buiten het huis naar binnen gevlogen en heeft de wand doorboord op de plaats waar hij kort daarvoor zijn hoofd hield.

Het stel voelt wel dat het huis verplaatst is maar realiseert zich niet dat het ook omgedraaid is. Als de wind gaat liggen, verlaten ze de badkamer om de schade op te nemen. „We waren elk gevoel van richting verloren. Het was donker en het regende en vanuit het huis keken we in een andere richting. We wisten niet waar we ons bevonden,” zegt Hornsby.

De serre aan de voorkant van hun huis is verdwenen. Ze hebben nog steeds geen idee waar de resten ervan geland zijn. De carport is van het huis afgescheurd en verwoest. De twee auto’s zijn geruïneerd en bedekt met brokstukken.

De honden mankeren niets. „Onze teckel was bij ons, in de badkamer. Ik was bang dat we onze boxer kwijt waren, maar ze was naar buiten gevlucht en is ook in orde,” vertelt Hornsby.

De morgen na de storm speuren ze door het puin naar wat persoonlijke bezittingen. Voor Susan betekent dat maar één ding. „Ik heb een verjaardagsring en ik wist niet waar die was. Mike zei dat we wel een andere zouden kopen, maar dat zou nooit dezelfde zijn. Ik wilde echt die ring terug.” Haar zoon Chris kruit door de restanten van de slaapkamer en vindt de ring onder het bed. „Dat is eigenlijk alles wat ik echt terugwil,” zegt Susan tegen haar vrienden, terwijl ze ring toont.

Zo relativeert ze samen met haar echtgenoot de schade. „Ik heb altijd gezegd dat er een verschil is tussen een huis en een thuis,” zegt Mike Hornsby. „Ik ben m’n huis kwijt maar ik heb m’n thuis nog. Ik heb m’n vrouw nog.”