Fatah en Hamas kunnen weer door één deur. Sinds de bloedige machtsovername door Hamas in de Gazastrook, in juni 2007, leefden de twee Palestijnse groeperingen in onmin. Woensdag sloten zij, tot veler verrassing, in de Egyptische hoofdstad Caïro een verzoeningsakkoord. De afspraak is nu dat beide partijen aan een regering van nationale eenheid zullen deelnemen.

Van de zijde van Fatah is die stap op zijn minst opmerkelijk. In 2007 betitelde de Palestijnse leider Mahmud Abbas Hamas nog als een „bende moordenaars” met wie geen onderhandelingen mogelijk waren. Kennelijk is Abbas vier jaar later compleet van gedachten veranderd.

Daar heeft hij, vanuit Palestijns oogpunt, ook alle reden toe. De Palestijnse Autoriteit is al maandenlang bezig internationale steun te verwerven voor erkenning van een eenzijdig uit te roepen Palestijnse staat. Voor het oog van de wereldtribune is het daarom van niet te onderschatten belang om Palestijnse eenheid te suggereren. Zeker als, naar verwachting, in september een VN-resolutie voor erkenning van een Palestijnse staat zal worden ingediend.

Of die vermeende eenheid een lang leven beschoren is, valt overigens te betwijfelen. Daarvoor lopen de standpunten van de radicaalislamitische Hamas en de meer nationalistisch georiënteerde Fatah te sterk uiteen.

Belangrijker is echter de vraag wat het Palestijnse akkoord voor Israël betekent. De Joodse staat zag zich deze week plotseling geconfronteerd met een onderhandelingspartner die het met een terroristische organisatie op een akkoordje heeft gegooid.

Er klonk gisteren dan ook direct ferme taal vanuit Jeruzalem. Onderhandelen met Hamas, dat in zijn handvest officieel op de vernietiging van Israël uit is, is bij voorbaat uitgesloten, aldus diverse prominente Israëlische politici. En zolang Fatah zich op wat voor manier dan ook aan Hamas lieert, wordt de Palestijnse Autoriteit niet langer als serieuze gesprekspartner aangemerkt.

Die boodschap is bij het Israëlische publiek wel aangekomen. De Israëliërs weten zo langzamerhand wie en wat Hamas is. Een beweging die duizenden raketten op Israëlisch grondgebied afschoot, de Israëlische korporaal Gilad Shalit al jarenlang gevangen houdt en onlangs nog een schoolbus onder vuur nam.

Hervatting van het vredesoverleg tussen Israël en de Palestijnen, dat toch al op sterven na dood was, lijkt momenteel dan ook verder weg dan ooit.

De Verenigde Staten schaarden zich gisteren voorzichtig achter Israël door te stellen dat er geen gesprek met Hamas mogelijk is zolang de beweging de staat Israël niet erkent en het gebruik van geweld afzweert.

Vanuit Europa klonken, zoals inmiddels gebruikelijk, weinig kritische geluiden over de deal tussen Hamas en Fatah. Sterker nog: politici van het oude continent hebben er de afgelopen tijd bij herhaling op aangedrongen om Hamas bij vredesbesprekingen te betrekken. Onder het motto dat je vrede met je vijanden sluit, en niet met je vrienden.

Het probleem is dat Europa er alleen maar van uitgaat dat Israël niet met Hamas wil praten. Kennelijk is het in de hoofden van de heren en dames politici nog nooit opgekomen dat Hamas niet met Israël in gesprek wil gaan.

De reden? Eén citaat uit het handvest van Hamas: „De Islamitische Verzetsbeweging is een specifiek Palestijnse beweging die haar trouw aan Allah verschuldigd is, haar levenswijze aan de islam ontleent en ernaar streeft het vaandel van Allah over iedere centimeter van Palestina te doen wapperen.”

Zo bezien is een vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen inderdaad vooralsnog verder weg dan ooit.