Zo wijzen ze er op dat de huidige groep van 100.000 mensen in de sociale werkplaatsen hun oude rechten houdt. Cedrisvoorzitter Joan Leemhuis stelt dat de loonkosten van deze groep het WWNV-budget „voor 80 procent” zullen opslokken. Totdat huidige werknemers van de sociale werkvoorziening met pensioen gaan, zal het volgens haar lastig zijn anderen te helpen.

Zowel Cedris als Divosa is het eens met de achterliggende gedachte die het kabinet heeft met de nieuwe wet. Het zou nu oneerlijk en niet-efficiënt uitpakken dat er allerlei verschillende voorzieningen bestaan voor mensen aan de onderkant van de arbeidsmarkt.

Net als staatssecretaris Paul de Krom (Sociale Zaken) betogen de organisaties dat niet iemands beperking bepalend moet zijn bij begeleiding naar een baan, maar dat gekeken moet worden naar wat mensen wél kunnen en in welke mate ze in staat zijn om zelf het minimumloon te verdienen.

Divosavoorzitter René Paas is dan ook blij dat straks mensen die wegens een handicap, psychische beperking of bijvoorbeeld een verslaving, niet een ‘normale’ baan aankunnen straks wel met een loonaanvulling aan de slag kunnen. „Dit maakt de drempel voor werkgevers zeker lager” om iemand met een belemmering een kans te geven. „Het bedrijfseconomische argument om het niet te doen vervalt immers” omdat ze mensen alleen hoeven te betalen voor dat deel dat iemand productief is.

Maar Paas vreest net als Leemhuis de bezuinigingen. Van het re-integratiebudget om mensen te helpen aan de slag te komen, blijft volgens hem straks 600 miljoen euro over. „Grofweg raken we twee derde van het geld kwijt. Van dat bedrag zullen gemeenten honderden miljoenen moeten spenderen” aan de loonkosten van de huidige groep in de sociale werkplaatsen, meent de Divosavoorzitter.