In een geval beviel zij waarschijnlijk stilletjes naast haar zus, die op luttele meters van haar sliep zonder scheidingswand tussen hen in. „Een bovenmenselijke prestatie,” merkte rechtbankvoorzitter Bert Dölle op. Op de vraag van de rechtbank hoe zij met de pijn omging voor en op het moment van bevallen, antwoordde ze: „Het ging gewoon. Het deed wel heel erg zeer.” Zij beviel op haar knieën of gehurkt en ving de baby’s zelf op. In een van de gevallen zei een geëmotioneerde Sietske H.: „Het was een mooi baby’tje. Ik raakte in paniek toen hij begon te huilen. Ik schrok, ik wist niet meer wat ik moest doen.”

Ze bracht het kindje daarna middels verstikking om het leven. Over het waarom zei ze: „Ik wilde hoe dan ook dat niemand er achter kwam dat ik in verwachting was. Het was angst, schaamte en paniek. Het was niet het perfecte plaatje.” Sietske H., die zegt dat ze zich veel dingen niet meer goed kan herinneren en zaken door elkaar haalt, vertelde de rechtbank dat zij er niet zeker van is dat de eerste twee kindjes levend zijn geboren. Van de laatste twee weet ze dat wel.

Haar ouders en zus verklaarden eerder niets te weten van haar opeenvolgende zwangerschappen. De zaak kwam pas aan het rollen toen haar werkgever, waar zij als tandartsassistente stage liep, argwaan kreeg. Die had geconstateerd dat zij steeds dikker was geworden, zich enkele dagen ziek meldde en vervolgens weer slank op haar werk verscheen. Tegenover de politie verklaarde ze daarna „dat er dingen zijn gebeurd die ik niet meer terug kan draaien”. „Ik heb foute dingen gedaan. Dat de kinderen er niet zijn, niet meer leven, dat komt door mij.”

Ze verklaarde verder dat ze haar opeenvolgende zwangerschappen heeft verdrongen. „Als het er niet is, is het er niet.” Niettemin heeft ze wel nagedacht over abortus en heeft ze in de bibliotheek in Heerenveen een boek over zwangerschappen gelezen, zo bleek tijdens de zitting. „Maar u deed vervolgens niets om de kindjes in leven te houden”, aldus rechtbankpresident Dölle.

De vrouw stopte de baby’tjes na hun dood in plastic zakken en vervolgens in koffers, die ze op zolder naast haar slaapkamer bewaarde. „U sliep dus vlak naast een kinderlijkje,” constateerde de rechtbankpresident.