„De demonstraties op het Tahrir-plein in Caïro waren aanleiding voor optimisme en hoop op een nieuwe toekomst”, schrijven de organisaties in een verklaring. Het gaat echter niet goed. „De veiligheid op straat is verdwenen. Het optimisme ebt weg. Dat betreuren wij ten diepste.”

De verklaring is opgesteld door de Raad van Kerken in Nederland (RvK) en het Contactorgaan Moslims inzake Overheidsaangelegenheden (CMO), in samenspraak met de Koptische Kerk en de Protestantse Kerk in Nederland. Het document is donderdagmiddag aangeboden aan de Egyptische ambassadeur, Mahmoud Samir Samy.

De auteurs zeggen onder de indruk te zijn „van het feit dat met name de jongere generatie erin is geslaagd om op een bijna geweldloze manier president Mubarak te dwingen om af te treden.” Ze „putten moed uit de sfeer op het Tahrirplein in Cairo: de manier waarop christenen tijdens het vrijdagmiddaggebed om de moslims heenstaan om hen te beschermen tegen de politie; hoe omgekeerd de moslims om de christenen heenstaan bij het vieren van de mis. Beelden hiervan zijn de hele wereld overgegaan. Ze staan haaks op allerlei vormen van fanatisme en geweld.”

Het is volgens de organisaties „een bron van inspiratie, ook voor de interreligieuze ontmoetingen in Nederland. Vanaf de komst van grote groepen moslims naar Nederland in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw is er gewerkt aan het ontwikkelen van wederzijds goede relaties tussen christenen en moslims, zowel landelijk als plaatselijk.”

Vrede tussen de godsdiensten kan er alleen bestaan „als wij de vrijheid van godsdienst die we voor onszelf wensen, ook aan de ander gunnen. Dit is verankerd in de Koran met ondermeer het vers: „In de godsdienst is geen dwang” (Soera 2:256). Dit is een correctie op allerlei vormen van religieus geweld.” De christenen noemen de houding van de Heere Jezus tijdens Zijn lijden en sterven als voorbeeld.

In Nederland is het recht op godsdienstvrijheid er volgens de verklaring sinds de Unie van Utrecht in 1579. „Met name de jongeren in Egypte koesteren als ideaal om van Egypte een land te maken voor al zijn zonen en dochters, moslim en christen, man en vrouw, boer en stedeling, ouder en kind. Wij hopen en bidden dat de dromen over een rechtvaardig en democratisch land met vrijheid van godsdienst voor iedereen in Egypte werkelijkheid zullen worden en blijven. En dit niet alleen in Egypte, maar ook in Tunesië, in Libië, in alle Arabische landen en de rest van de wereld, overal waar mensen geweld of uitsluiting ondervinden als gevolg van hun geloof of de uitingen daarvan.”