Klaverboer schreef in 2010 een rapport over de psychologische effecten van de hele vergunningsprocedure op Sahar. „Ik kan inhoudelijk niet op het specifieke geval van Sahar ingaan”, stelt ze. „Maar geloof me dat dat meisjes van die leeftijd niet in de koude kleren gaat zitten. Het leven op een azc is zwaar, heel zwaar. Ze voelen zich minder ten opzichte van Nederlandse leeftijdsgenoten, wat vaak leidt tot zware emotionele problemen.”

Dit probleem is volgens Klaverboer enigszins te ondervangen door de asielprocedure „sneller en zorgvuldiger” te maken. Zij voegt er wel aan toe „dat het ontzettend lastig is voor een minister om te balanceren tussen de wet en medemenselijkheid.”

De orthopedagoge begrijpt „dat je de norm voor dit soort gevallen niet standaard kan veranderen. Maar er zijn tientallen meisjes per jaar die in dezelfde situatie als Sahar verkeren en mogelijk ook te verwesterd zijn om terug te keren naar het land van herkomst.”