Tussen het einde van de winter en eind maart ging er 40 procent van de ozonlaag verloren. Het grootste verlies tot dusver gemeten was 30 procent gedurende de hele winter. Het zogeheten ozongat bij de Noordpool varieert steeds met de seizoenen: in de zomer is doorgaans enig herstel.

Het verlies komt volgens de WMO door de hardnekkige aanwezigheid van ozonafbrekende stoffen in de atmosfeer. De oude chemicaliën, zoals cfk’s, komen uit bijvoorbeeld spuitbussen en koelkasten. Ze zijn inmiddels verbannen uit nieuwe producten, maar blijven nog tientallen jaren rondzweven. Het effect is versterkt door de strenge winter, met temperaturen die lager waren dan min 78 graden in de stratosfeer. Vanaf die temperatuur komt een proces op gang dat ozon opslurpt.

Hoewel het ozonverlies ongekend is, is het niet onverwacht. Wetenschappers hadden voorspeld dat aanzienlijk ozonverlies mogelijk is bij een koude winter in de stratosfeer, de tweede beschermlaag rond de aarde.

Wetenschappers van de WMO verwachten dat de ozonlaag rond de aarde zich de komende jaren herstelt. Dankzij het uitbannen van de ozonafbrekende stoffen moet de ozonlaag aandikken. De verwachting is dat de beschermlaag in 2030 à 2040 is hersteld tot de dikte die vóór 1980 was gemeten.

Boven de Zuidpool, waar het gewoonlijk kouder is, verloopt het herstel trager. Wetenschappers rekenen erop dat de ozonlaag bij de Zuidpool pas twintig jaar later is hersteld, tussen 2045 en 2060.