„Als het de verkoop helpt worden religieuze symbolen ingezet en misbruikt. Dit gebeurt niet per ongeluk of om humoristisch te zijn. Er is meer aan de hand. (…)

Het is ook niet zo dat het sporadisch voorkomt. In 2001 schreef A. W. van Vugt (docent communicatiestrategie aan de Christelijke Hogeschool Ede) het volgende: „In 12 procent van de Nederlandse televisiecommercials worden religieuze elementen gebruikt, blijkt uit het onderzoek. Het gaat dan om zaken als meditatie, offerrituelen, Adam en Eva, het kruis, nonnen, tempels, yin yang, hemelse en helse taferelen, Bijbelse geschiedenissen enz.”

Wat doen we ermee? Ik denk dat het verstandig is als christen weg te blijven van producten waar een zweem van religie omheen hangt en het bezit of gebruik cultische trekken aanneemt.

Niet uit angst voor afgoderij, maar wel om christelijk nuchter te kunnen blijven. Juist in de eindtijd waarin we leven. Daarnaast denk ik dat producten die schaamteloos aspecten van het christelijk geloof inzetten om de verkoopcijfers op te voeren, het verdienen om niet gekocht te worden. We hoeven hier ook weer niet in door te schieten en alle reclame verdacht te vinden. Ook dat hoort bij de juiste nuchterheid. In: ”De tien geboden. Handreiking voor het christelijke leven”, schrijft dr. J. Douma (pag. 446): „Toch moeten we voorzichtig zijn met de reclame zelf als zondebok aan te wijzen. Wie een goed product levert, mag het ook aanprijzen. In reclame kan een gevaarlijke kracht schuilen, maar dat geldt ook van andere zaken. Reclame kan gezellig en geestig zijn.”

We doen er goed aan onszelf tegen dit soort ontwikkelingen te wapenen.

Dat is nog iets anders dan de klep van ons vizier naar beneden doen of onze ogen voor de wereld afsluiten en onszelf van alle media isoleren.”

Christelijk Weekblad

Steeds minder jongeren doen belijdenis. Daarom moet de kerk een tegencultuur ontwikkelen en verantwoordelijkheid kweken bij jongeren, stelt onderzoeker dr. Jos de Kock in Christelijk Weekblad (nieuws- en opinieblad voor gelovig Nederland).

„Openbare belijdenis is meer dan een persoonlijke geloofsbelijdenis van de Drie-enige God. Je spreekt ook de intentie uit om verantwoordelijkheid te dragen in Gods koninkrijk en in de christelijke gemeente. En je doet een belofte van trouw aan de persoonlijke en gezamenlijke godsdienstoefening. (…)

Je spreekt ook uit dat je in dienst van God wilt leven, verantwoordelijkheid wilt dragen in de gemeente van Christus en daar trouw in wilt blijven. Dit aspect van de belijdenis is ook belangrijk; juist voor jongeren van nu. Afnemende betrokkenheid van jongeren bij instituten als de kerk is namelijk een van de veronderstelde oorzaken van de terugloop in aantal jongeren dat geloofsbelijdenis doet. Een cultureel fenomeen dat ook opgaat voor politieke partijen en vakbonden. Ongebondenheid, individualiteit en lossere vormen van gemeenschap of netwerken passen meer bij jongeren van nu.

Moet de kerk jongeren niet op dit punt tegemoet komen? Is een moment van openbare geloofsbelijdenis met een nadrukkelijk accent op trouw en verantwoordelijkheid en dus langetermijnbetrokkenheid nog wel van deze tijd?

Ik vind van wel. De kerk moet op dit punt een stukje ‘tegencultuur’ creëren. Een christenleven kenmerkt zich door het nemen van verantwoordelijkheid en trouw zijn. Een moment van openbare geloofsbelijdenis markeert die tegencultuur. Dat trekt jongeren niet weg uit hun eigentijdse vormgeving van geloven. Het daagt ze wel uit om hun geloof klein, praktisch en concreet te maken in het lichaam van Christus. Dat lichaam bestaat niet alleen uit leeftijdsgenoten of gelijkgezinden maar ook uit de opa van 88 naast je in de kerkbank die jouw ”voorvader in het geloof” is en het kind van vijf dat jou nodig heeft om te kunnen zien wat het betekent om te geloven in deze tijd en wereld.”