„Een zeker mens had twee zonen. En de jongste van hen zeide tot de vader: Vader, geef mij het deel des goeds dat mij toekomt.”

We hebben tot hier toe de verloren zoon gezien als een verkwister van al zijn goed. Ach, waren er maar velen onder de christenen die aan deze jongste zoon gelijk waren, die in dit schilderij, zo zij maar ogen hadden, hun eigen beeld zien.

De voetstappen van de jongste zoon zijn gelijk aan die van de jongeren, van wie velen zich onttrekken aan alle heilzame lessen en vermaningen van hun ouders. Zij bewandelen hun eigen boze wegen naar het goeddunken van hun hart, terwijl zij hun ogen laten vliegen over de ijdelheden van hun boze wereld. Zulke jongeren voegen we toe, met Salomo: „Verblijd u, o jongeling! in uw jeugd, en laat uw hart zich vermaken in de dagen uwer jongelingschap, en wandel in de wegen uws harten, en in de aanschouwingen uwer ogen; maar weet dat God, om al deze dingen, u zal doen komen voor het gericht.”

Hoe velen, jongeren en ouderen, leven overdadig, gelijk de verloren zoon. Anderen leven in hoererij en ontuchtigheid en weer anderen in boosheid. Hoor wat de Heere ervan zegt: Daarom dat de dochteren van Sion zich verheffen en gaan met uitgestrekte halzen… Schoon anderen nog niet uitspatten in openbare zonden en godloosheden, in het geestelijke zijn zij nochtans de verloren zoon en de heidenen gelijk.

Johannes Barueth, predikant te Dordrecht (”De verloren zoon”, 1754)