Wederkomst

Spreken over de Apocalyps is in. Tot voor kort kenden veel mensen het woord niet. Inmiddels weet iedereen het verband met het einde der tijden te leggen. Apocalyps is de Griekse naam voor het boek Openbaring, letterlijk ”het opheffen van de sluier”. In het boek Openbaring wordt immers de sluier weggehaald van de loop van de geschiedenis en het einde van de wereld beschreven.

In het dagelijks spraakgebruik staat apocalyps voor ondergang, voor het verdwijnen van de beschaving, voor dood en verderf. De Bijbel eindigt daar overigens niet mee. Alle dingen zijn pas geschied nadat er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde geschapen zullen zijn. De geschiedenis is pas voltooid nadat Jezus teruggekomen is en Zijn rijk van vrede en gerechtigheid gevestigd heeft.

De wereld spreekt over de apocalyps, het vergaan van de aarde. De Kerk spreekt over de wederkomst, het moment waarop Jezus alle dingen nieuw zal maken. En zij belijdt, met Guido de Brès in artikel 37 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis, dat zij die grote dag verwacht met een groot verlangen, om ten volle te genieten de beloften Gods, in Jezus Christus, onze Heere.

Evangelie

Wordt er werkelijk uitgezien naar die dag? Ik ben er niet gerust op. Stijgende verkoopcijfers van boeken over de eindtijd zeggen nog niet alles. Het lijkt meer om de sensatie te gaan, ook onder christenen, dan om verlangen. Er wordt meer gerekend dan uitgezien.

Niemand weet van die dag en dat uur, dan de Vader, zo heeft Jezus gezegd. Toch zijn christenen vaak van mening dat het niet lang meer duren zal. Ze wijzen dan op aardbevingen en rampen. Ze denken bij het vale paard uit Openbaring aan zoiets als een kernramp, waarbij veel doden zullen vallen. Ze zien naar de Arabische lente, die grote gevolgen kan hebben voor Israël. Stel dat Israël straks van de kaart geveegd dreigt te worden, zo denkt men, zal dat niet het moment zijn dat Jezus wederkomt?

Oorlogen en hongersnoden, pestilentiën en aardbevingen zijn maar een begin van de barensweeën. Er komt nog veel meer, zegt de Schrift. Daarmee beweer ik niet dat de aarde nog lang zal bestaan. God laat Zich met onze menselijke maat niet narekenen.

Bij de tekenen der tijden wordt niet alleen over rampen gesproken. Jezus noemt een positief kenmerk dat de doorslag zal geven: eerst moet het Evangelie van het Koninkrijk verkondigd worden in de hele wereld, en dan zal het einde komen.

Appelboom

De Kerk ziet niet alleen uit naar Jezus’ komst, ze bidt er ook voor: „Ja, kom, Heere Jezus.” Ze werkt er zelfs aan mee. Voor het moment dat de hele wereld bereikt is met het Evangelie, is de Kerk medeverantwoordelijk. Want zending bedrijven is niet alleen een last die opgelegd is aan Jezus’ volgelingen, maar ook een lust. Als wij de Heere mogen kennen als onze Zaligmaker, hebben we niemand over voor de ondergang. Dan bidden we zeker voor het behoud van onze naaste, dichtbij en veraf. Dan hebben we daar ook onze krachten en ons geld voor over. Zending bedrijven is meewerken aan de komst van het Koninkrijk. Elke stam die bereikt wordt met het Evangelie, brengt de wereld meer bij zijn einde. Elke nieuwe taal waarin de Bijbel overgezet wordt, brengt de wederkomst dichterbij.

Een ware christen ziet uit naar de wederkomst. Omdat hij verdriet heeft om de zonde en omdat hij verlangt naar het ten volle genieten van Gods beloften. Maar wel met beide benen op de grond. Staande in het hier en nu verricht hij zijn aardse taak, in de wetenschap dat er abrupt een einde aan kan komen, maar met een ijver alsof het altijd duren zal. Om met Luther te spreken: hij plant vandaag zijn appelboom, zelfs als hij zou weten dat morgen de wereld zou vergaan.

Een ware christen blijft een merkwaardig mens. Hij bouwt en bewaart volijverig de aarde, maar met het oor gespitst om Jezus’ voetstappen te horen en het oog gericht op de wolken om te zien of Hij al komt. Met op de lippen het lied: „Wanneer komt die dag, dat ik toch bij U zal wezen, en zien Uw Aanschijn geprezen?”

Maranatha, de Heere komt!

Reageren aan scribent? welbeschouwd@refdag.nl