Die pikken langs de weg, negeren hem.

Hij wandelt door; in zijn gezicht, zijn stap,

Zijn tred, lees je één ding: zijn blik zijn lijf,

Zijn kromme rug – alles verraadt een man

Die niet beweegt met pijn, maar die beweegt

In ’t denken – die onmerkbaar is verstild

Tot rust die blijft; het is een man bij wie

Het zwoegen lijkt vergeten, een aan wie

Een groot geduld zo’n milde kalmte gaf

Dat hij, zo lijkt het, niet meer naar geduld

Verlangt. Hij werd door de natuur geleid

Naar vrede zo volmaakt dat jongelui

Met afgunst zien wat de oude amper voelt.