Sobata is communicatiemedewerker voor World Vision Japan. Voordat zij het kantoor in Tokio verliet, had ze foto’s van het gebied gezien. „Toen ik daar eenmaal was, raakte de omvang van de ramp me enorm. Ik realiseerde me dat op de plek waar ik stond, hele dorpen waren weggevaagd, duizenden mensen. Niet te begrijpen. Wat ik het ergste vond? Het was er zo stil. Té stil.”

Tijdens een verkenning van de stad Sendai leek alles er eerst normaal uit te zien, zegt Sobata. „Maar slechts twintig minuten later veranderde dat beeld. Het verwoestende water had zijn sporen nagelaten. Schokkend. Overal omgevallen bomen, auto’s die vastzaten in de modder en auto’s die als speelgoedauto’s waren gelanceerd en meegevoerd door het kolkende water.”

Tevergeefs probeerden de medewerkers van World Vision een van de zwaarst getroffen gebieden te bereiken, waar vermoedelijk zeker 300 mensen zijn overleden. „De weg was compleet weggeslagen.”

Onderweg zag Sobata talloze vermoeide mensen ronddwalen. Mensen die hun bezittingen kwijt waren, maar die veelal ook naarstig op zoek waren naar familie. „Een moeder probeerde wanhopig via de telefoon contact te krijgen met haar kinderen, maar kreeg geen verbinding. Ze was intens verdrietig.”

Sobata zegt te midden van alle ellende hoop te hebben, „omdat de mensen hier zo sterk zijn. Ze zijn allemaal erg geschrokken, maar tegelijkertijd werkt iedereen samen om te overleven.”

Ze zegt trots te zijn dat zij deel uitmaakt van het Japanse volk. „Dit is de grootste ramp die ons land ooit heeft meegemaakt. Het is een grote uitdaging die ramp te boven te komen. Dit is ook de tijd waarin de Japanners zich samen sterk maken voor de wederopbouw van hun land. Ze slaan de handen ineen.”

Bijzonder vindt Sobata de hulp die Japan vanuit de hele wereld wordt geboden. „Vandaag hoorden we nog over een gift van de mensen in Afghanistan. Zij gaven een relatief hoog bedrag. Dat is voor onze mensen in Japan zo bemoedigend.”