De diplomaten mogen het woord bezigen als ze spreken over „de Israëlische aanwezigheid in de Palestijnse territoria”. Dat laatste woord is al sinds de verovering en bezetting van Oost–Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en de Gazatrook in 1967 favoriet bij Israëlische en Amerikaanse diplomaten en media.

Het vage ’territoria’ biedt de mogelijkheid het veroverde land van de bewoners als eigendom te claimen. Het woord ’bezetting’ was uit den boze omdat dat aanduidt dat het land niet van de veroveraar is. Dan zou Israël erkennen dat het land van derden bezet houdt en bovendien onderworpen zijn aan de Conventies van Genève. Die worden niet nageleefd in de Palestijnse ’territoria’.

De toestemming voor de diplomaten betekent evenwel niet dat Israël anders tegen de territoria aankijkt. Premier Sharon heeft dinsdag uitgelegd dat toen hij pas zelf de term bezetting gebruikte, hij het had over de „3,5 miljoen mensen die in de territoria wonen” en niet over het grondgebied zelf.

De Israëlische premier Sharon heeft pas onder Amerikaans druk erkend dat er op den duur een Palestijnse staat kan komen via het laatste vredesinitiatief dat de routekaart wordt genoemd.

Het is niet goed volgens Sharon „om al die 3,5 miljoen mensen te blijven overheersen. Hoe lang is het mogelijk om in die steden te blijven?” zo vroeg Sharon zich af. Hij geeft daarbij volgens waarnemers aan dat hij dichtbevolkte gebieden wel zou willen ontruimen maar andere gebieden voor Israël en zijn kolonisten wil houden. Met de routekaart hoopt Sharon territoria in te lijven en het restant kan dan Palestijnse staat worden. De Verenigde Naties stellen evenwel sinds 1967 dat Israël de ’bezette gebieden’ moet teruggeven.