Daarna deed zij een poging zichzelf van het leven te beroven.

De rechtbank veroordeelde K. eerder tot acht jaar gevangenisstraf, na een eis van elf jaar. Ook in hoger beroep heeft het Openbaar Ministerie elf jaar geëist. Het hof heeft vastgesteld dat de afschuwelijke feiten K. in slechts sterk verminderde mate kunnen worden toegerekend en heeft daarom een aanmerkelijk lagere straf opgelegd dan geëist.

K. leed destijds aan ernstige depressies, die waren begonnen nadat haar 17-jarige zoon in 1998 door een ongeval om het leven was gekomen.

In het proces tegen K. is veel gezegd over de mate van toerekeningsvatbaarheid. Diverse deskundigen kwamen tot verschillende oordelen. Volgens het hof is de conclusie van een van die deskundigen dat K. geheel ontoerekeningsvatbaar zou zijn, niet genoeg onderbouwd. Het hof kwam tot een sterk verminderde toerekeningsvatbaarheid. Volgens het rechtscollege is duidelijk geworden dat K. in een zeer ernstige depressie verkeerde en kan het zijn dat de antidepressiva die de vrouw slikte, van enige invloed op haar handelen zijn geweest.

Elzelien K. heeft zichzelf „onnoemelijk veel leed aangedaan” door haar man (61) en dochter (22) op zo’n uiterst gewelddadige manier om het leven te brengen, aldus het hof in het arrest. Een gevangenisstraf is echter „onontkoombaar”, omdat de norm dat doden verboden is, moet worden bevestigd en om recht te doen aan het leed van andere nabestaanden van de beide slachtoffers.

Tijdens haar proces heeft K. gezegd dat zij haar daden tijdens de bewuste nacht beschouwt als „een onvoorstelbaar raadsel”. „Hoe krankzinnig kan een mens worden?” vroeg zij zich hardop af. „Ze waren alles voor me.”