„…die deze Mijn woorden hoort en dezelve niet doet, die zal bij een dwaze man vergeleken worden…”

Bent u ooit in de hoop van het eeuwig behoud, vermoeid en beladen met het pak van uw zonde, tot Jezus de enige Rotsstad der zaligheid gekomen? Kwam u daar om u door het geloof met die Rotssteen te verenigen en op Hem te bouwen? Wilde u zo rust voor uw ziel vinden? Arbeidt u dagelijks aan het huis van uw zaligheid om dat te timmeren en te versieren?

Kom, zegt eens wat u allemaal doet om het huis van uw zaligheid te bouwen. Houdt u steeds wacht voor de deur van uw hart, opdat er geen zonden al willens insluipen? Gaat u de trappen van dit huis wel op en beklimt u de hemel met uw gebeden? Zet u de vensters open voor de verlichting van de Geest? Staat u naar de versiersel van al de christelijke deugden om dit huis op te pronken?

Ach, zonder dit alles is wat gij u tot nu toe van de zaligheid en van de hemel mag hebben ingebeeld, maar een blinde waan. Hoe hebt u het dan gedurfd om in het avondmaal het brood der kinderen te nemen? Het huis van uw zaligheid staat nog maar op een zandgrond. Met de minste stormvlaag staat uw huis al te schudden en te beven. U hebt belijdenis van Jezus gedaan eer u ten avondmaal werd toegelaten. U gelooft de gereformeerde leer, maar als de wereld met zijn verdrukking eens tegen u opkwam? Als u de eer en de rijkdom van de groten zou moeten afwijzen om Jezus te behouden? Dan zou u weigeren om Jezus’ Naam.

Johannes Barueth, predikant te Dordrecht

(”Huis op de steenrots”, 1752)