De rechtbank veroordeelde K. in 2009 tot acht jaar cel na een eis van elf jaar. Aanklaagster Nienhuis betoogde donderdag dat er sprake is van verminderde toerekeningsvatbaarheid. K. zou haar man en dochter het verdriet van haar zelfmoord hebben willen besparen. Volgens Nienhuis had de verdachte niet het recht die beslissing voor haar naasten te nemen.

Elzelien K. leed sinds de dood van haar 17-jarige zoon in 1998, na een ongeval, aan ernstige depressies. Centrale vraag in de strafzaak tegen haar is of het gebruik van antidepressiva van invloed is geweest op haar daden tijdens de bewuste nacht. De rechtbank schreef de medicijnen beperkte invloed toe, evenals advocaat-generaal Nienhuis donderdag. Volgens Nienhuis hebben de pillen hooguit een ontremmende werking gehad.

K.’s advocaat Geertjan van Oosten meent dat de medicijnen wel een bepalende rol hebben gespeeld. Hij benadrukte verder dat zijn cliënte „midden in een loodzware depressie” zat. Die nacht, aldus Van Oosten, sloeg ‘out of the blue’ de waanzin toe en werd K. „meegesleurd in een draaikolk, een tsunami van emoties”.

K. ziet haar daden van die nacht als „een onvoorstelbaar raadsel”, zo hield zij het hof donderdag in haar laatste woord voor. „Hoe krankzinnig kan een mens worden? Ze waren alles voor me.”

Inmiddels is K. overgestapt op een ander medicijn en zeggen mensen die haar kennen dat ze lijkt op degene die ze ooit was. „Maar dezelfde zal ik nooit meer zijn. Rouw en berouw werpen een zwarte schaduw over mijn leven.”

Het hof doet uitspraak op 3 maart.