De campagne is onderdeel van de intimidatie- en falsificatiemethoden van het regime. Het is de pers die met zijn „overdreven aandacht voor de protesten ons land kapotmaakt”, wordt herhaaldelijk gezegd op de Egyptische tv. Een typerende manier van werken van dit soort regimes, zeker wanneer ze in het nauw komen: de anderen hebben het altijd gedaan.

Wanneer ik woensdag in de vroege ochtend een wandeling door mijn wijk, Maadi, maak, spreek ik met de mensen op straat. Wat vinden zij van de situatie? Eigenlijk vindt iedereen dat het beter is als alles zo snel mogelijk weer normaal wordt. „Mubarak heeft toch aan bijna alle eisen toegegeven”, zegt een winkeleigenaar.

Op de pleinen en bij het politiebureau hier in mijn wijk staan enkele tanks strategisch opgesteld. Om orde en rust te herstellen.

Als ik later die ochtend op het Tharirplein aankom, is de stemming bedrukt. Ik zit bij een groepje demonstranten die de nacht op het plein hebben doorgebracht. Ze bieden me een kop thee aan.

Plotseling is er een groot rumoer aan de kant van het Egyptisch museum. Pro-Mubarakbetogers drommen het plein op. Het slagveld dat dan ontstaat is inmiddels de gehele wereld over gegaan. Ik zie geen enkele reden de held uit te hangen en vlucht van het plein, met het idee vanuit de zijstraten de ontwikkelingen te volgen.

Een Deense journalist zegt dat we zo snel mogelijk weg moeten uit het centrum. „Er worden journalisten aangevallen”, zegt hij. Ik besluit naar huis te gaan en de ontwikkelingen van daaruit te volgen. Bovendien gaat de avondklok weer in om vier uur.

Met stomme verbazing en woede heb ik zitten kijken naar wat zich op en rond Tahrirplein heeft afgespeeld. In zijn toespraak zei Mubarak de eisen van de demonstranten te respecteren. Maar ondertussen, zo wordt nu duidelijk, worden arme mensen en criminelen ingehuurd om de vreedzame demonstranten in elkaar te slaan. Een schandalige situatie.

Afgelopen nacht zijn vijf Nederlandse journalisten door mensen van de Nederlandse ambassade ontzet uit hun benarde situatie. Ze zaten min of meer gevangen in hun hotel dicht bij het Tahrirplein. Meer verhalen doen inmiddels de ronde over collega’s die ernstig zijn bedreigd, ontvoerd en geslagen. Ook zijn er journalisten opgepakt en afgevoerd. En niemand weet waarheen.

Nu is het nog stil in de stad. Een vrijdagmorgen zoals iedere week. Maar nu al hangt over deze dag de schaduw van spanning en geweld. Na het middaggebed stromen net als vorige week de straten weer vol mensen. Velen zullen proberen op het Tahrirplein te komen. Het wordt de laatste krachtmeting met het regime. En niemand weet hoe het af zal lopen.

Ik heb besloten de zorgen van familie en vrienden serieus te nemen en ga morgen even naar Nederland. Maar ik vertrek met een dubbel gevoel. Opgelucht, maar ook met een gevoel van verraad: ik laat mijn Egyptische vrienden achter.