Tot nog toe had de VVD een soort districtenstelsel, waarbij de honderden VVD-afdelingen via afgevaardigden een bepaald aantal stemmen mogen uitbrengen. Binnen dat stelsel hebben de voorzitters van achttien regionale kamercentrales -de zogeheten partijbaronnen- een belangrijke machtspositie weten te verwerven.

Juist de aantasting van deze machtspositie door de vernieuwingsvoorstellen maakte het zaterdag behoorlijk spannend. „De kalkoenen moesten meebeslissen over Kerst”, aldus partijvernieuwer Edwin van de Haar. Uiteindelijk moest partijleider Zalm zich achter de voorstellen scharen en het partijbestuur met aftreden dreigen voordat de in totaal achttien vernieuwingsvoorstellen in een stemming met een kleine meerderheid werden aanvaard.

Een eerste stemming -via handopsteken- pakte nog negatief uit voor de vernieuwers, maar toen er schriftelijk werd gestemd, bleken 441 tegen 416 stemgerechtigden voor.

Partijleider Zalm is daar verheugd over. Volgens hem wordt de VVD nu een partij „waarin iedereen invloed kan uitoefenen” en die dus echt „gelooft in het individu.”

In de praktijk gaat de VVD meer lijken op D66, waar de leden al 37 jaar lang individueel stemrecht hebben. De vernieuwing van de VVD gaat overigens nog veel verder dan alleen het zogeheten ”one-man-one-vote”. Er komen ledenraadplegingen (deels via internet), kandidaat-volksvertegenwoordigers worden anders geselecteerd (via een scoutingscommissie door de leden), er komt meer gesprek tussen gewone leden en politici en er gaat intern meer gedebatteerd worden.

De vernieuwing is deels een antwoord op het forse zetelverlies dat de VVD leed bij de verkiezingen van vorig jaar. Marktonderzoek maakte al in 2000 duidelijk dat kiezers de VVD zien als een gesloten regentenclub. Partijvoorzitter Eenhoorn is daarom „reuzeblij” dat het zaterdag toch nog goed afliep.