Veel leden van de Arbeidspartij hadden partijvoorzitter en minister van Defensie Barak opgeroepen het kabinet te verlaten, omdat het vredesproces met de Palestijnen onder Netanyahu stilligt. Maar de generaal buiten dienst, die partijgenoten verwijt dat zij een onrealistische visie hebben, peinsde daar niet over en heeft met enkele partijleden besloten „een nieuwe weg in te slaan”.

Barak werd in 1942 in een joodse kolonie in Palestina geboren uit Oost-Europese ouders. Hij was klein van stuk en leek niet voorbestemd topmilitair te worden.

Maar eenmaal in militaire dienst werd hij lid van een elite-eenheid. Barak was onder meer betrokken bij de bevrijding van gijzelaars uit een door Palestijnen gekaapt Belgisch verkeersvliegtuig in 1972.

De meest gedecoreerde militair van Israël stortte zich in 1995 in de politiek en werd minister van Binnenlandse Zaken onder premier Yitzak Rabin. Die werd eind dat jaar vermoord vanwege het vredesproces met de Palestijnen dat twee jaar eerder in Oslo op gang kwam.

Barak profileerde zich als erfgenaam van Rabin. In 1997 werd hij voor het eerst de leider van de Arbeidspartij wat hem twee jaar later het premierschap bracht.

Met de tweede Palestijnse opstand in 2000 was Baraks politieke loopbaan voorbij. Zijn premierschap was op een mislukking uitgelopen. Hij boerde daarna goed in het bedrijfsleven en hertrouwde na een echtscheiding met een jeugdliefde.

In 2007 verscheen Barak weer op het politieke toneel en keerde terug als leider van de door tweespalt beschadigde Arbeidspartij. Als minister van Defensie was hij de architect van het Israëlische offensief in de Palestijnse Gazastrook.

Twee jaar geleden baarde Barak opzien toen hij na een zware verkiezingsnederlaag toch minister bleef in de regering van zijn voormalige politieke rivaal Netanyahu. De tweespalt binnen de partij werd daardoor alleen nog maar erger en culmineerde uiteindelijk in het vertrek van Barak.