Rond 1983 kreeg Reagan junior naar eigen zeggen een vermoeden dat er iets mis was met zijn vader. Die was toen drie jaar aan de macht. Tijdens het eerste debat voor de presidentsverkiezingen een jaar later „voelde ik de misselijkheid van een slechte droom die waarheid wordt”.

Tijdens het debat tegen de Democraat Walter Mondale hakkelde en stamelde Reagan. „Mijn hart zakte door de grond toen hij hortend en stotend antwoordde, rommelde met zijn papieren, sprakeloos was, wat niet bij hem paste. Hij leek moe en in de war”, schrijft Reagan junior in het boek My Father at 100.

Ondanks het slechte debat werd president Reagan in 1984 herkozen. Twee jaar later kreeg Ron Reagan weer een teken van de problemen van zijn vader: „In augustus 1986 kwam hij er tot zijn schrik achter, toen we over de hem zo bekende valleien ten noorden van Los Angeles vlogen, dat hij niet meer op de namen kon komen.”

De Ronald Reagan Stichting spreekt de memoires van Ron Reagan met klem tegen. „Dit onderwerp is uitvoerig behandeld door de artsen van Reagan en mensen die dagelijks nauw met hem hebben samengewerkt. Allen stellen eenduidig dat de tekenen van Alzheimer pas duidelijk werden lang nadat president Reagan het Witte Huis had verlaten”, stelt de organisatie in een verklaring.

De ziekte van Alzheimer werd in 1994 officieel vastgesteld bij Ronald Reagan. De laatste tien jaar van zijn leven bracht hij teruggetrokken op zijn landgoed in Californië door. Op 5 juni 2004 stierf hij aan een longontsteking. Na een staatsuitvaart in Washington werd hij begraven bij de Reagan-bibliotheek in Californië.