Was dat goed. Uhm. Ja hoor, dat was goed. Het was een sympathieke verkoopster, met zo te zien jarenlange ervaring, en de twee fauteuils zouden over acht weken fris bekleed onze huiskamer tot een waar lusthofje maken. Aanbetalen, so what.

Het kon meteen, met de pin. Die stond tactisch verscholen achter een plant op de informele tafel met de informele stoelen eromheen, waar zojuist de koop gesloten was. Fluks schoof de verkoopster ’m naar voren.

300 euro, ja/nee? Ja.

Nog geen seconde later sprak de verkoopster, geflankeerd door de bliepjes van haar pinmobiel: „Het is officieel niet verplicht hè, aanbetalen.”

(…?)

„…!”

„Ja, nu denk je natuurlijk: Waarom zegt ze dat niet wat eerder, maar dat zeg je niet hardop, hè.”

Dat had ze goed. En nee, dat zei ik niet hardop.

„O, o, dat was wel een stomme opmerking, hè.”

Ja, dat was best wel een stomme opmerking.

Door haar directe vermogen tot zelfreflectie, haar ontwapenende voorkomen en haar geredder –de manier waarop ze de meubelstofjes op stapels legde, de zorg waarmee ze een nietje door de koopovereenkomst sloeg, de vilten schoudertas die ze gratis weggaf– kwam ze ermee weg, maar het bleef natuurlijk een gewiekste actie. Ik geloof niet dat ze het expres deed, ik geef haar het voordeel van de twijfel, ik twijfel denk ik niet eens.

Maar toch.

Toen ik in de auto op weg naar huis alles nog eens zat te overdenken –Haha. Wat een actie. Best hilarisch ook wel weer. Die timing!– realiseerde ik me dat ik feitelijk een nitwit was op het gebied van aanbetalingen. Dat was een confronterende en onverdraaglijke gedachte.

Ik startte een zoektocht op het www en kwam erachter dat aanbetalingen doen niet altijd slim is. En wettelijk verplicht is het inderdaad niet.

Maar de ConsuWijzer, dé officiële vraagbaak voor dit soort kwesties, bracht mij hevig in verwarring. Die zegt: „U mag zelf beslissen of u een aanbetaling doet. Maar sommige verkopers willen hun product niet leveren als u geen aanbetaling doet. Wilt u geen aanbetaling doen? Ga dan naar een andere verkoper.”

Wat is dít? Als een verkoper de koop mag weigeren als de klant niet wil aanbetalen, waarom zou je dan nog wettelijk moeten vastleggen dat je niet hóéft aan te betalen? De consument blijft nu toch nog steeds de pineut?

Wie het weet mag het zeggen. Intussen wacht ik op onze fauteuils, in de hoop dat de verkoopster en haar toko niet failliet zullen gaan.