De mediagenieke Marine is al langere tijd het moderne gezicht van de Franse politieke xenofobie. Ze timmert hard aan de weg om het front presentabel te maken voor kiezers die er nu nog huiverig voor zijn.

Haar vader verbaasde vriend en vijand in 2002 door in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen tweede te worden en daarmee de socialist Lionel Jospin achter zich te laten. Maar over het algemeen was Le Pen met zijn botte, vaak racistische opmerkingen electoraal een hopeloos geval met een kleine aanhang in de krochten van ‘la France profonde’, de Franse onderbuik.

Op een congres in Tours spreekt Le Pen zaterdag zijn afscheidsrede uit maar helemaal buiten beeld is de demagoog met vaak somber ver naar beneden wijzende mondhoeken nog niet. Hij zei pas in een vraaggesprek op tv dat hij straks als erevoorzitter de partijleden gevraagd en ongevraagd van advies zal dienen.

Het is ook moeilijk voor te stellen dat de Bretonse ex-militair uit het Vreemdelingenlegioen in stilte afdruipt. Hij zei recent dat hij in meer dan vijftig jaar Franse politiek maar vijf keer is veroordeeld wegens „uitglijders”. Maar volgens andere tellingen in Franse media bagatelliseerde Le Pen daarmee zijn vele aanvaringen met justitie naar aanleiding van zijn uitspraken. Hij mocht graag de Holocaust als een detail in de geschiedenis afdoen en klaagde vaak over te veel zwarten in het nationale voetbalelftal en Joodse samenzweringen.

Marine, de twee keer gescheiden moeder van drie kinderen, zit politiek op dezelfde xenofobe golflengte als haar vader. Maar ze wil ook het front afhelpen van het imago dat het een club Holocaust-ontkennende, oude, racistische neo-fascisten is.

Ze heeft zich in praatprogramma’s en op partijbijeenkomsten gepresenteerd als een hardwerkende, moderne, alleenstaande moeder die als buitenstaander in de politiek met de nek wordt aangekeken door de gevestigde orde. En dat terwijl ze naar eigen zeggen de gewone Fransen vertegenwoordigt. Daarin verschilt ze radicaal van haar vader, die niet graag gewoon doet en zich thuis voelt onder vage extremisten.

Het nieuwe FN paait met Marine vanaf het komende weekeinde mogelijk duidelijker en met meer succes kiezers uit ‘beschaafde’ rechtse en centrumrechtse stromingen. Marine beweert dan ook niet dat het allemaal wel meeviel met de Duitse bezetting of de Holocaust. Ze vergeleek vorige maand wel groepen islamieten, die in Franse straten bidden, met de verfoeide nazibezetting. In de goede familietraditie kreeg ze daarvoor een strafrechtelijk onderzoek aan haar broek op verdenking van oproep tot rassenhaat. In 2012 zijn er presidentsverkiezingen in Frankrijk.