Het landschap waarin ik noodgedwongen was beland, was het Eemland, toen nog overtrokken met een wit kleed. Slechts wat palen staken bruinzwart daarboven uit. Ik sprong over de sloot en kortte de tijd door te lopen over dat witte doek.

In de verte vloeiden sneeuw en sneeuwlucht in elkaar over. De horizon als houvast verdween, perspectieven vervaagden en elke stap verwijderde mij geruisloos van het startpunt, zonder een eindpunt in zicht.

Zo is het werkloze leven ook. De dag van vandaag zal op die van morgen lijken. Een verjaardag of een dag los werk: het zijn momenten die oplichten in grijze dagen van eentonigheid.

Leven zonder levensdoel is slopend. Antidepressivagebruik bij werklozen ligt daarom hoger dan normaal.

Zonder werk laat God Zijn eigen gebod onvervuld. Hij vraagt te werken zo lang het dag is, maar Hij geeft geen werk.

Dit wankelende leven doet inzien dat tegenslag bij het leven hoort. Ik heb twee keuzes: naar beneden of naar boven kijken.

Dat laatste lukte vroeger wel. Hier beneden is het niet, leerde ik met een redelijke WW-uitkering. En dat zonde diep gaat. Dat verlossing door Christus nog dieper gaat.

En dan komt de tijd dat ik wel genoeg heb geleerd. Ik heb mijn uitgestippelde toekomst geschoven tussen God en mij. Ik laat Hem niet meer doen dan wat ik zelf goed voor me acht. Ik begrijp Hem niet meer.

Daarop zegt Hij: Ik laat je niet meer dragen dan je kunt. Of: Koester je geloof niet alleen als het goed gaat. Leef je geloof, ook nu.

Ik liep daar in het Eemland. De lucht hing zwaar over de besneeuwde akkers, als een contextloos grijswit. Het zou weldra gaan sneeuwen. Het was ook op die plaats waar de hemel de aarde raakte.

Dit is het laatste deel in een serie over werkloosheid. De schrijver is als starter op de arbeidsmarkt op zoek naar een baan.