De vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen lijken opnieuw op niets uit te lopen. En dus doet de Palestijnse Autoriteit verwoede pogingen internationale steun te verwerven voor het eenzijdig uitroepen van een Palestijnse staat – een manoeuvre waar Ramallah al langer mee dreigt.

De Verenigde Staten lopen bepaald niet warm voor een dergelijk initiatief. Washington dringt er bij Israël en de Palestijnen juist op aan door middel van onderhandelingen tot een oplossing van het conflict te komen. Europa was die mening ook lange tijd toegedaan, maar ook daar lijkt zich sinds begin vorig jaar een gewijzigde houding af te tekenen. De Franse minister van Buitenlandse Zaken, Kouchner, lanceerde toen samen met zijn Spaanse collega, Moratinos, een voorstel waarin de Europese Unie binnen anderhalf jaar een Palestijnse staat zou erkennen, ongeacht de uitkomst van de vredesbesprekingen.

Frankrijk, Spanje, Portugal en Noorwegen verhoogden de status van de Palestijnse vertegenwoordiging in hun land tot die van een „diplomatieke missie.” Ook Groot-Brittannië zei vorige maand een dergelijke maatregel te overwegen.

Blijft het in Europa nog bij diplomatieke druk, in Latijns-Amerika zijn veel landen al openlijk tot erkenning-op-voorhand van een Palestijnse staat overgegaan. Cuba, Nicaragua, Costa Rica en Venezuela deden dat al enkele jaren geleden. In december volgden Brazilië, Argentinië, Bolivia en Ecuador. Uruguay kondigde maandag aan dat het dit jaar een Palestijnse staat zal erkennen.

Dat juist Latijns-Amerikaanse landen tot erkenning van een Palestijnse staat overgaan, hoeft nauwelijks verwondering te wekken. De meeste staten in dat deel van de wereld kennen een traditie van revoluties en strijd voor de rechten van minderheden. Bovendien is een aantal regimes verklaard antiwesters.

Dat is echter niet het enige. In Zuid-Amerika bevindt zich een Palestijnse gemeenschap van aanzienlijke omvang die op niet mis te verstane wijze lobbyt voor eenzijdige erkenning van een Palestijnse staat.

De focus van deze diplomatieke strijd ligt momenteel op Chili. Dat land herbergt zo’n 300.000 Palestijnen – de grootste Palestijnse gemeenschap buiten het Midden-Oosten. Zowel Israëliërs als Palestijnen oefenen zware druk op Santiago uit om partij te kiezen. Meer dan andere –linkse– leiders in de regio hecht de Chileense president Pinera echter aan goede relaties met de Verenigde Staten.

De eerste Palestijnse immigranten –voornamelijk christenen– arriveerden al aan het begin van de twintigste eeuw in Chili. Anno 2011 behoort de Palestijnse gemeenschap tot de meest welvarende in het Zuid-Amerikaanse land en nemen Palestijnen topposities in de politiek, de handel en de academische wereld in.