Te midden van protesterende milieuactivisten woonde Berlusconi de plaatsing van de eerste steen bij. Het project Mozes (een verwijzing naar de doortocht door de Rode Zee) is een rij van 78 beweegbare stalen panelen, die bij extreem hoog water omhoogscharnieren en een dijk vormen tussen het Meer van Venetië, waarin de stad ligt, en de zee. De panelen van 5 meter breed en 28 meter hoog komen vol water op de zeebodem te liggen, maar als de vloed een meter hoger komt dan normaal, wordt automatisch water uit de panelen geperst en lucht erin.

Over de kosten bestaat onduidelijkheid. Bronnen reppen over 3,5 miljard en over 6 miljard euro. Over acht jaar moeten de dammen klaar zijn.

Venetië is in de afgelopen honderd jaar ongeveer 23 centimeter gezakt in het omringende meer. Tegenwoordig staat de stad 200 dagen per jaar blank. Aan het begin van de twintigste eeuw was dat slechts zeven dagen per jaar. Over de bescherming van de stad wordt al gediscussieerd sinds een recordhoge vloed in 1966 grote schade aanrichtte. Daarna volgden talloze onderzoeken, voorstellen en tegenvoorstellen, maar geen concreet plan voor de bescherming.

Het nu begonnen project is al op hevige bezwaren gestuit. Milieubeschermers vrezen dat het kwetsbare ecosysteem van het meer eronder zal lijden, terwijl het bedrijfsleven zich zorgen maakt over de gevolgen voor de scheepvaart. Scheepseigenaren zouden Venetië kunnen gaan mijden als ze moeten wachten bij de vloedbarrières. Ruim 18.000 banen in Venetië houden verband met de scheepvaart.

Milieugroeperingen hebben alternatieven aangedragen voor het project Mozes, zoals het ophogen van delen van de stad, maar ook andere voorzieningen om de overstromingen te beperken.