Wie leest hoe dr. C. S. L. Janse (RD 18-12) over de nationale synode schrijft, moet toch wel de wenkbrauwen fronsen. Van de nationale synode deugt volgens Janse helemaal niets. Zijn opvatting is niet nieuw en was bij tal van scribenten al vanaf het eerste initiatief te lezen. Van de positieve punten die ook genoemd zijn door christenen uit reformatorische kerken is niets terug te vinden. Waarom toch die radicaliteit? Waarom toch geen begrip voor andere inzichten? Ik vrees dat een dergelijke opstelling bijdraagt aan de verharding waarvan we in reformatorische kring in toenemende mate de uitingen zien. Ik nodig dr. Janse uit om in zijn volgende bijdragen niet alleen maar beoordelend te zijn maar ook milder.