De liefde voor postzegels kreeg ik met de paplepel ingegoten. Op mijn zevende kreeg ik de eerste exemplaren. Mijn vader gaf me een setje uit Indonesië en Tsjechoslowakije. Vervolgens moest ik een jaar wachten voordat ik een album kreeg om ze in op te bergen. Tussendoor kreeg ik dan nog wel eens een paar zegels.

Mijn hobby nam serieuze vormen aan toen ik in 1975 een deel van de collectie van mijn opa kreeg. Hij kocht altijd vijf sets Nederlandse postzegels voor zijn vijf kinderen. Na zijn dood hield mijn oma dat nog een tijdje vol. Maar uiteindelijk stopte ze daarmee. Toen mijn vader zijn deel kreeg, gaf hij het gelijk door aan mij. Er ontbrak toen vijf jaar. Ik had nog maar één wens: het ontbrekende gedeelte zo snel mogelijk compleet krijgen. Ik kocht zegels in en verkocht ze vervolgens weer in de hoop er wat aan te verdienen. Ook al mijn zakgeld ging aan mijn hobby op.

Met de trein reisde ik heel Nederland af. Winkels, beurzen, alles liep ik af. Zelfs zo dat mijn ouders zich zorgen maakten dat ik het vwo niet haalde.

Eerst spaarde ik vooral de postfrisse, dat wil zeggen niet-gestempelde zegels. Maar van lieverlee vond ik de gestempelde veel mooier. Die zijn uniek. Uiteindelijk heb ik een collectie postzegels met puntstempel opgebouwd. Vroeger had elk postkantoor een eigen stempel met een nummer. Soms was een kantoor maar kort geopend geweest. Dan waren postzegels met het puntstempel van dat kantoor heel zeldzaam. Puntstempel 259 is bijvoorbeeld slechts veertien dagen in gebruik geweest. Zo’n postzegel heb ik dus nooit in mijn bezit gehad.

Inmiddels heb ik die collectie van de hand gedaan. Als jongen van een jaar of zeventien kwam ik al bij het inmiddels 118 jaar oude Van Dieten Postzegelveilingen over de vloer. Toen om de veilingen bij te wonen als koper. Nu sta ik als directeur aan de andere kant van de tafel. Dat is best bijzonder. Het is overigens wel een van de redenen dat ik mijn eigen collectie met puntstempels van de hand heb gedaan. Ik vind dat je de schijn van belangenverstrengeling moet vermijden. Mensen zouden anders kunnen zeggen dat je hun collectie niet objectief kunt verhandelen.

Wel heb ik nog steeds een aantal postzegelalbums. Eigenlijk is het zo dat ik alles wat ik zelf had opgebouwd, heb verkocht. Maar wat ik heb gekregen, dat koester ik. Zo heeft mijn vader veel gereisd. In elk land waar hij door trok, bezocht hij postkantoren. Daar kocht hij dan postzegels voor mij. Dat boek heeft grote emotionele waarde.

Ik heb ook nog enkele albums uit Luxemburg. Die heb ik ooit aangeschaft omdat ik én de postzegels én de oude bladen waar ze op zitten zo mooi vind.

Zwangere vrouwen kunnen bij een babyzaak een Blije Doos ophalen. Wij zeggen hier regelmatig tegen elkaar: Geef mensen die met pensioen gaan een Blije Zak met postzegels erin. Daar beleeft nagenoeg iedereen plezier aan.

www.vandieten.nl