Polymelkzuur van maiszetmeel of suikerriet is een biologisch afbreekbare grondstof voor plastic. Medici maken er volop gebruik van. Het is verwerkt in bijvoorbeeld chirurgische hechtdraad en schroeven en haakjes voor het herstellen van botbreuken. Die hoeven ze later niet te verwijderen, omdat ze in het lichaam uiteenvallen in onschadelijk melkzuur.

De kunststof is echter niet geschikt voor hoogwaardige industriële toepassingen. Het materiaal is te bros, het valt uit elkaar bij hoge temperatuur en laat koolzuurgas en water door.

De onderzoekers willen het bioplastic verbeteren, zodat er flessen van gemaakt kunnen worden die sterk genoeg zijn en geen gassen of vloeistoffen meer kunnen doorlaten. Anderen zoeken naar een bioplastic waarvan huishoudelijke apparaten, verpakkingen, autobumpers en -dashboards en computerbehuizingen gemaakt kunnen worden.

Met de verbeterde eigenschappen kunnen de ‘groene’ kunststoffen de concurrentie met plastics op basis van aardolie ruimschoots aan, zowel op het gebied van kwaliteit als prijs, stelt de universiteit.