Op de zolder ligt ook de niet volledige prekenserie van Spurgeon, ”The Metropolitan Tabernacle Pulpit”. Meer dan dertig delen staan er naast elkaar, netjes ingebonden, van jaar tot jaar. Beetje vreemde plaats, preken van Spurgeon in de kerk van Philpot. De verhouding tussen die beiden was op z’n minst wat ambivalent. Philpot vermoedde arminiaanse trekken bij Spurgeon, en Spurgeon vermoedde bij Philpot hypercalvinistische trekken. Beiden zijn nu de strijd te boven.

De skyline van Stamford, een prachtige historische stad ongeveer 150 kilometer ten noorden van Londen, wordt bepaald door vele grote kerken. Er is ook een kleintje, de North Street Chapel, de kerk van Philpot.

De kerk, een beetje bescheiden achteraf, staat deels in de steigers. Rechts van de ingang staat een tekst op een houten bord: ”1 Johannes 5:12”. Er blijkt zondags eenmaal dienst te zijn, soms ook op dinsdagavond. „Ieder is welkom.” Hoog in de gevel zit de schelp, het vroegchristelijke symbool van het graf dat de mens omsluit voordat alle graven eens zullen worden geopend.

Binnen is het een vieze boel. Banken zitten dik onder het stof, klodders viezigheid liggen op de vloer, spinnen maken webben op de galerij, waar al jaren niemand meer lijkt te komen.

Beneden zijn ongeveer 150 zitplaatsen. Over de planken vloer ligt een grauwe loper. Muren zijn lang geleden lichtgroen geverfd. Boven de kansel hangt een grote tegel aan de muur: „Ter herinnering aan J. C. Philpot, aangebracht door een dankbare gemeente, voor 26 jaar trouwe dienst; De rechtvaardige zal in eeuwige gedachtenis zijn.”

Hier preekten Brown, Tiptaft, Warburton en Philpot. Links is het kerkenraadsbankje. Daar zaten toen de arts De Merveilleux, de zadelmaker Morris, de kapper Lightfoot.

Achter de kerkzaal bevindt zich een catechisatielokaal met een echte kansel zonder voetstuk, een orgel met een lekke balg en vijftig zitplaatsen.

De North Street Chapel dateert uit 1834. Dr. J. G. de Merveilleux, plaatselijk arts, zag uit naar een getrouwe prediking. Op eigen kosten liet hij een kerk bouwen, waar de waarheid onbekommerd zou kunnen worden gepreekt.

Ofschoon Philpot zich eerst niet zo tot Stamford aangetrokken voelde (hij zei: „Ik geloof niet dat daar veel leven is”) deed hij er in de zomer van 1838 toch intrede. Dat was drie jaar nadat hij onder grote innerlijke strijd de Kerk van Engeland had verlaten.

In hetzelfde jaar werd er al een galerij bijgebouwd. In 1839 werd er in de kapel voor het eerst gedoopt, door John Warburton. Hij doopt vijf volwassenen. Het originele doopbassin bevindt zich nog voor de preekstoel, onder de planken vloer, toegankelijk door een luik.

In 1901 werd de kerk grotendeels vernieuwd. Het gebouw werd tweemaal zo groot. Vanaf de parkeerplaats kun je op de westelijke muur nog zien wat de afmetingen van de oude kerk waren.

Het is stil in de kerkzaal. Hier kwamen wel mensen binnen, vragend naar het waarom van alle dingen, met hun hoop en hun wanhoop, met hun liefde en hun verdriet, met al hun lukken en mislukken, vechten en dan toch maar in arren moede aanvaarden.

Hier preekte Joseph Charles Philpot(1802-1869), de man die zei: „Ik ben vaak het meest bekwaam en gewillig om te preken wanneer de gelegenheid er nog niet is.”

In de vroege morgen van 9 december 1869 blaast Philpot de laatste adem uit. Met wegstervende lippen zegt hij nog: „Loof de Heere, o, mijn ziel.” Op zijn verzoek wordt hij begraven op de algemene begraafplaats aan de Queens Road te Croydon, een buitenwijk van Londen.

Spurgeon schreef ter gelegenheid van dit sterven onder meer: „Wij hebben de predikaties van de heer Philpot met veel profijt gelezen, want wat dit betreft was hij weergaloos.”

Dit is het zevende deel in een negendelige serie over kerken en kapellen in Schotland en Engeland. Volgende week woensdag deel 7: de kerk van Joseph Alleine.