Volgens de commissie is de aanpassing nodig omdat de oude definitie was afgestemd op de communicatiemedia die destijds voorhanden waren, zoals print en bioscoopreclame. „Dit zijn communicatiemedia waarbij duidelijk sprake is van uitingen die in het openbaar plaatsvinden”, aldus de RCC. In de oude definitie stond dan ook dat het bij reclame om een openbare aanprijzing gaat, dat is inmiddels achterhaald.

Bovendien moet de definitie van reclame tegenwoordig ook in lijn zijn met Europese en internationale regels. Maar de belangrijkste reden is wel de technologische ontwikkeling.

Op internet en andere digitale communicatievormen is volgens de commissie „duidelijk sprake van een trend waarbij steeds meer een op de persoonlijke situatie van de consument toegesneden aanprijzing plaatsvindt”. Daarbij wordt ook gebruikgemaakt van verzamelde gegevens over de voorkeuren van de consument.

De definitie is dan ook zo aangepast dat ook de nieuwe vormen van reclame op internet, dus ook netwerksites eronder vallen. Bovendien is de reikwijdte vergroot. De code geldt behalve voor de aanbiedende partij ook voor derden die voor de aanbiedende partij en met haar bemoeienis een product of dienst aanprijzen. Te denken valt aan mond-tot-mondreclame. De nieuwe code gaat op 1 januari in.