Mr. C. M. Verkade beklemtoont in zijn opiniebijdrage dat elke politieke partij die de Bijbel als uitgangspunt neemt, daarmee aangeeft het hemels Koninkrijk te (willen) dienen. Dit was zijn reactie op mijn stelling dat je geen lid kunt zijn van twee politieke parijen omdat er dan sprake is van botsende loyaliteiten.

Maar om te stellen dat die partijen daarom niet in een strijdverhouding staan tot elkaar maar juist schouder aan schouder, is volgens mij wel erg simpel geredeneerd. Als dat zo was, waarom zijn er dan drie partijen die zich als christelijk presenteren? Waarom wijken hun programma’s dan zo sterk van elkaar af?

Het christelijk gehalte van het CDA is minimaal. Dat is er sinds de oprichting van de partij (nu dertig jaar geleden) ook niet beter op geworden. Over moslims en hindoes als CDA-vertegenwoordigers wordt thans niet moeilijk meer gedaan. Over cultuurchristenen en randkerkelijken evenmin. Destijds stemde nog een meerderheid van de Kamerleden van het CDA tegen de invoering van het homohuwelijk. Als daar nu over gestemd zou worden, is het zeer de vraag of nog steeds een meerderheid van de CDA’ers daar tegen zou zijn.

Kerkgang

Ook een bredere analyse van de CDA-programma’s en van de politieke stellingname van zijn Kamerleden en ministers in de afgelopen jaren geeft geen aanleiding om erg onder de indruk te zijn van de christelijke boodschap van de partij. Dat is ook geen wonder.

Van de 21 Tweede Kamerleden die de partij thans heeft, presenteren er zich 11 als protestant. Maar hoeveel van hen zouden er elke zondag naar de kerk gaan? Zou dat de helft zijn? Waarschijnlijk niet. De vraag wie van hen elke zondag twee keer naar de kerk gaat, zullen we maar helemaal niet stellen. En waar gaan ze dan naar de kerk? Dat is toch ook een wezenlijk gezichtspunt. Is dat in een gemeente waar de Bijbel geldt als het onfeilbaar Woord van God? Is dat waar men zich verbonden voelt met de gereformeerde leer?

Ruim geweten

Ook al kan men, gezien de hele politieke constellatie, altijd nog blij zijn met de rol van het CDA in de Nederlandse politiek, de stelling dat die partij toch ook het hemels Koninkrijk wil dienen en we daarom schouder aan schouder kunnen optrekken, vindt geen basis in de geestelijk-politieke realiteit. Wie van die partij lid wil worden, moet wel een ruim geweten hebben.

Zeker bij de stembus zijn partijen per definitie elkaars concurrent. Wie serieus lid is van twee partijen, komt dan automatisch in een loyaliteitsconflict. Dat los je niet op door te zeggen dat de keuze dan in biddend opzien wordt gemaakt. Er worden ook tal van verkeerde keuzes gemaakt door mensen die zeggen dat te doen in biddend opzien tot God.

De auteur is oud-hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad.