Er zijn heel veel mensen die tot anderen in een verstoorde verhouding staan. Binnen huwelijken en gezinnen, maar ook in ander verband. Zelfs in de kerk tellen we niet weinig mensen die op een of andere manier hard tegen elkaar op zijn gelopen; die dingen hebben gedaan of gezegd die zo gemeen en kwetsend waren dat de onderlinge verhouding onherstelbaar werd verstoord. Men neemt een vijandige houding aan of men negeert de ander volkomen. Soms hoeven er niet eens ingrijpende dingen voorgevallen te zijn. Misverstanden en kleinigheden zijn soms al oorzaak dat mensen elkaar negeren. Zelfs bij het licht van en onder de klem van het Evangelie beschikken ook christenen niet altijd over voldoende ‘sociale intelligentie’ om conflicten uit de weg te gaan.

Er zouden talloze voorbeelden te geven zijn van onherstelbare conflicten, maar ook van verzoening waar dat onmogelijk leek. Hoeveel kerkscheuringen waren het gevolg van persoonlijke conflicten en hoeveel mijters zijn op de concilies van de vroege kerk bij het dogmatiseren niet van hoofden geslagen?

Er was een man die 25 jaar geen avondmaal vierde, omdat hij niet met die ander aan één tafel wenste te zitten. Eerst na ernstige ziekte kwam er ontvankelijkheid voor de gedachte dat als zijn verhouding tot de Heere ernaar was om aan het heilig avondmaal deel te nemen, de verstoorde verhouding tot de ander niet langer in de weg mocht staan.

Ik denk aan de vrouw die mij eens belde met de mededeling dat zij en haar man al jaren geen avondmaal meer vierden vanwege de miskenning die haar man ten deel viel. Hij had de gemeente jarenlang met vreugde in het ambt gediend, maar was bij de predikant en een aantal medebroeders uit de gunst geraakt. Het vrat aan hen dat hun geestelijk leven hierdoor onder druk was komen te staan.

Wat te denken van de dochter, die haar ernstig zieke vader niet bezocht en op zijn begrafenis verstek liet gaan, omdat zij in de verdrukking kwam toen haar vader na het overlijden van haar moeder een engagement aanging met een (christelijke) vrouw die alle sporen van het vorige huwelijk uitgewist wilde zien. De gedachte aan de onherroepelijkheid en de onomkeerbaarheid van dit alles had haar intussen een ernstige mentale ontregeling bezorgd. Er kon niets meer goed worden gemaakt.

Ik ben mij ervan bewust dat men niet speciaal tegen het eind van het jaar sentimenteel en moraliserend moet gaan doen, maar het is nu eenmaal traditie om in deze tijd van het jaar in meer dan één opzicht de balans op te maken en nog ‘vlug’ voor het passeren van de ‘kritische grens’ een paar dingen te regelen. Het Evangelie spoort er ons in elk geval toe aan. Misschien valt er ook in de geest van deze bijdrage iets te regelen.