Clasina over Googlekennis
Over werkelijk alles uit het dagelijks leven is een ervaringsverhaal te vinden op internet. Op ontelbare websites en fora spuien mensen hun zorgen en wijze raad en spreken ze elkaar tegen. In de gauwigheid, by the way, licht een stortvloed aan informatie tipjes van allerlei sluiers op. Daarna valt zo’n sluier weer, want om goed te weten hoe het zit zou je naar de bibliotheek willen voor een goed boek, en dat is dan weer te veel moeite.
Stel, in het bosviooltje bij de voordeur zit bladluis. In huis is geen spuitbus om luizen te doden, en ook geen groene zeep met spiritus. Je googelt op bladluis, en er volgen duizend tips van mensen die hier meer van weten. Een website die ”Oma weet raad” heet, adviseert om een teentje knoflook bij de plant in de grond te stoppen. Bladluizen houden niet van knoflook. Ha. Makkelijk. Je stopt knoflook bij het viooltje, en voor de zekerheid ook bij de geraniums op het balkon, en bij de hortensia. Drie minuten gesurft, twee minuten knoflook uitgedeeld, klaar.
Daarna duurt het een hele tijd voor je weer aan bladluizen denkt, totdat je fiere knoflooksprieten tussen de planten ziet opschieten en voortdurend knoflook ruikt op het balkon. De luis blijkt nog niet al te zeer geschrokken. Iedereen floreert, behalve het bosviooltje. Waarom oma’s middel niet heeft gewerkt, dát ga je niet helemaal uitzoeken, dat gaat te diep. Weg bosviooltje.
Ander voorbeeld. In de bak met goudvissen wonen sinds kort per ongeluk twee waterslakken. Ze leggen hele afstanden af langs het glas, kruipen door bergen, dalen en waterplanten. Bij het schoonmaken red je ze van het afvoerputje, ze zijn zo ijverig, ze horen er nu bij.
Op een dag lijken de slakjes in dodelijk gevecht gewikkeld. Niet te geloven, hebben ze elkaar gevonden in dat water dat voor hen een zee moet lijken, zo groot. Je checkt via Google of waterslakken elkaar wel eens opeten. En ja hoor. Ook over waterslakken vind je hele betogen op internet. Er zijn liefhebbers die allemaal slakken in bakken houden. Er zijn discussies over hun schadelijkheid, en pleidooien om ze te laten leven (ze zemen ramen en ruimen afval op). Iemand wijst erop dat je hun „ieniemienie” oogjes kunt zien als ze over de bodem kruipen, waardoor jij vervolgens minutenlang naar de slakken staat te turen om te zien of je hun ogen ziet. De goudvissen kijken verbaasd terug.
Tussendoor ontdek je dat jouw waterslakken (aha! poelslakken) niet vechten, maar verliefd zijn geworden, en dat een aquarium zomaar bezaaid kan zijn met babyslakjes, hoewel dat in een koudwaterbak weer niet zo snel gaat. Schattig om te weten dat slakken elkaar beschieten met liefdespijltjes van kalk. Wat maakt internet mensen eigenlijk wijs. Voor een deeltje, en voor even.
